Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, στην τραπεζαρία ενός βρετανικού πανεπιστημίου, ένας σαουδάραβας φοιτητής (με οικογενειακή περιουσία μεγαλύτερη από το ΑΕΠ της χώρας μας) βημάτιζε πάνω-κάτω και μιλούσε σε ένα ογκώδες κινητό τηλέφωνο, ρίχνοντας πού και πού ματιές για να βεβαιωθεί ότι τον είχαμε δει όλοι. Οι υπόλοιποι υπομέναμε στωικά τις φωνές του πάνω από τα κεφάλια μας και σχολιάζαμε ειρωνικά. Πού να ξέραμε ότι στα επόμενα χρόνια θα είχαμε αποκτήσει όλοι κινητό τηλέφωνο! Και να ήταν μόνο αυτό; Πού να ξέραμε ότι για μερικούς από εμάς το κινητό θα γινόταν η προέκταση του χεριού μας και πως η εργασιακή (mail, επαφές, ημερολόγια) αλλά και η εκτός εργασίας (χάρτες, υπομνήσεις, ξυπνητήρι) ζωή μας θα ξετυλιγόταν μέσα από αυτό;
Δεν υπάρχει άλλη περίοδος στην ανθρώπινη ιστορία κατά την οποία οι τεχνολογικές εξελίξεις να υπήρξαν τόσο ραγδαίες (με κορωνίδα το Διαδίκτυο και την κινητή τηλεφωνία), ώστε τα ίδια άτομα να προλαβαίνουν στη διάρκεια της ζωής τους να βιώσουν τόσο πολλές μεταβολές της καθημερινότητάς τους. Πάρτε για παράδειγμα τη μουσική: οι σημερινοί πενηντάρηδες έχουμε υπάρξει η γενιά που πρόλαβε να κάνει πάρτι βάζοντας βινύλια στο πικάπ, η γενιά που κουβαλούσε κασετόφωνο στις σχολικές εκδρομές και συντονιζόταν στην κατάλληλη ραδιοφωνική συχνότητα για να ακούσει τον Πετρίδη ώστε να ενημερωθεί για τα τεκταινόμενα στην ξένη μουσική. Ως φοιτητές θαυμάσαμε την τεχνολογία των λέιζερ που μας χάρισε τα CDs, ενώ δεν ξέρω πόσοι από εμάς μπήκαν, στη συνέχεια, στον πειρασμό να αποκτήσουν iPod, γιατί εν τω μεταξύ τα κινητά και βεβαίως οι υπολογιστές είχαν μπει τόσο πολύ στη ζωή μας, που δεν χρειαζόταν κανείς τίποτε άλλο: «κατέβαζε» όποια μουσική του άρεσε και έφτιαχνε τη δική του playlist!
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
