Υστερα από μια επίσκεψη το 1973 στη Ρωσία του καθηλωμένου στην αναπηρική του πολυθρόνα αλλά αεικίνητου Στίβεν Χόκινγκ και τη συνομιλία του εκεί με ρώσους φυσικούς, εμφανίστηκε την επόμενη χρονιά μια επιστημονική του εργασία που ήταν από τις πλέον βαρυσήμαντες στον τομέα της Αστροφυσικής. Διότι απεδείκνυε με αναμφισβήτητο τρόπο ότι οι μαύρες οπές δεν ήταν ακριβώς… μαύρες. Συνδυάζοντας δηλαδή εξαιρετικά στοιχεία από τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας και από την κβαντομηχανική, απεδείκνυε ότι οι μαύρες οπές μπορεί και να χάνουν βαθμιαία την ύλη τους, άρα να εξαφανίζονται τελικά, έστω και αν για να συμβεί αυτό πρέπει να περάσουν δισεκατομμύρια χρόνια. Υπάρχει δυνατότητα, θεωρητικά, κάποια ζεύγη σωματιδίων, φθάνοντας στο σύνορο, το αποκαλούμενο και «ορίζοντας γεγονότων της μαύρης οπής», το αόρατο «συρματόπλεγμα» όπου πέρα από αυτό όταν βρεθεί ένα σωματίδιο μπορεί να ξεφύγει από την τρομακτική της έλξη, να… ελευθερώνεται τελικά το ένα από τα δύο και να βρίσκεται εκτός της επίδρασης της μαύρης οπής. Το άλλο όμως επιστρέφει στην κόλασή του με αρνητική ενέργεια. Αυτό σημαίνει πως η μαύρη οπή χάνει ενέργεια συνολικά και, εφόσον οι αποδράσεις συνεχίζονται, κάποτε θα εξαϋλωθεί πλήρως.
Η θεωρία του Χόκινγκ έγινε δεκτή χωρίς να έχει επιβεβαιωθεί πειραματικά γιατί οι υπολογισμοί του ήταν εξαιρετικά στέρεοι και γιατί επίσης δεν μπορούσαν να δημιουργηθούν οι απαραίτητες συνθήκες για κάτι τέτοιο. Ωστόσο τον Ιούνιο του 2019, στο Technion – Israel Institute of Technology της Χάιφας δημιουργήθηκε μια πολύ επιτυχημένη προσομοίωση του παραπάνω φαινομένου με τη βοήθεια του γνωστού συμπυκνώματος Bose-Einstein. Δηλαδή ενός συνόλου ατόμων ρουβιδίου που έχουν θερμοκρασία σχεδόν -273 βαθμών Κελσίου, είναι όλα στην ίδια ενεργειακή κατάσταση και συμπεριφέρονται σαν να πρόκειται για ένα άτομο ενώ έχουν και την (υπερ)ευελιξία ενός υγρού.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
