Θα τη θυμάμαι αυτή την ημέρα που έτρεχα μέσα στο δάσος (κρατώντας δύο μακριά κλαδιά, ένα στο κάθε χέρι για λίγο καλύτερη ισορροπία) και πάλι δεν έφθανα. Δεν «τους» έφθανα, πιο σωστά. Είχα ζητήσει από έναν υπάλληλο της Δασικής Υπηρεσίας σε κάποιο διαμέρισμα της Ελλάδος με πολύ πλούσια δασική κάλυψη να πάω μαζί του και να δω τα όσα συμβαίνουν εκεί, μέσα στα δέντρα αυτή την εποχή.
Την επιθυμία μου την είχε υποδαυλίσει μια συζήτηση που είχα μαζί του παλιότερα όπου είχα καταλάβει το πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα μέσα στο δάσος. Και για τα δέντρα του και για τους ανθρώπους που είναι ταγμένοι στο να τα φροντίζουν. Η πρόκληση γεννήθηκε από την παρατήρηση ότι εμείς οι άσχετοι αντικρίζοντας μια πλαγιά, καταπράσινη, πυκνή και «δασωμένη» όπως την αποκαλούμε συχνά, είμαστε βέβαιοι ότι όλα είναι φυσικά, και δεν υποψιαζόμαστε το παρελθόν της καθώς και τις τωρινές λειτουργίες της, τις δυνατότητές της και τους κινδύνους που διατρέχει.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
