«Οι γνωστικές ικανότητες, όπως η μάθηση και η μνήμη, θεωρούνταν πάντα ότι αντικατοπτρίζουν δομικές και λειτουργικές αλλαγές συνδεσιμότητας στον εγκέφαλο, οι οποίες δεν μπορούν να μεταφερθούν στο DNA των γεννητικών κυττάρων, τα οποία μεσολαβούν στην κληρονομιά που λαμβάνουμε από τους γονείς μας. Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, αυτός ο κανόνας υπαγόρευε ότι μπορούμε να κληρονομήσουμε το χρώμα των ματιών των γονέων μας, τη στάση τους στον ύπνο ή ακόμα και τις ψυχικές διαταραχές τους, αλλά δεν κληρονομούμε τα γαλλικά που έμαθαν στο σχολείο, ούτε την οδήγηση ενός ελικοπτέρου. Αυτά πρέπει να τα μάθουμε οι ίδιοι.
Αυτό το δόγμα είχε αμφισβητηθεί ήδη στις αρχές του 19ου αιώνα, από τον γάλλο βιολόγο και φυσιοδίφη Jean-Baptiste Lamarck, ο οποίος ώθησε την έννοια της κληρονομιάς επίκτητων χαρακτηριστικών. Αν και ο λαμαρκισμός αμφισβητήθηκε έντονα και διαψεύστηκε, γύρω στα τέλη του 20ού αιώνα η έρευνα άρχισε να αποκαλύπτει απροσδόκητα ότι ορισμένες μορφές μνήμης μπορούν πραγματικά να μεταδοθούν στους απογόνους. Πώς μπορεί να συμβεί αυτό, δεδομένης της φύσης της σταθεροποίησης της μνήμης; Οι μνήμες αποθηκεύονται στον εγκέφαλο μέσω μιας μεικτής διαδικασίας, της λεγόμενης συναπτικής και συστημικής σταθεροποίησης. Ο πρώτος όρος αναφέρεται σε συναπτικές αλλαγές στις νευρωνικές συνδέσεις, ο δεύτερος στις αλληλεπιδράσεις διαφόρων περιοχών, όπως για παράδειγμα ο διάλογος μεταξύ του ιππόκαμπου και του φλοιού του εγκεφάλου. Μέχρι πρόσφατα, η κωδικοποίηση τέτοιων αυτοδιοργανωμένων διαδικασιών στο DNA των γεννητικών κυττάρων θεωρούνταν αδύνατη.
Και όμως, θετικές απαντήσεις σε αυτό το είδος ερωτήσεων άρχισαν να δημοσιεύονται μετά την εμφάνιση της επιγενετικής, ενός ερευνητικού πεδίου που επικεντρώνεται στη μελέτη μιας μεγάλης ποικιλίας κληρονομικών αλλαγών του φαινοτύπου που δεν συνεπάγονται απαραίτητα αλλοιώσεις στις αλληλουχίες του DNA. Αντί να αλλάξουν τις ακολουθίες, τα λεγόμενα επιγενετικά «υλικά», δηλαδή χαρακτηριστικές χημικές ουσίες με τη δυνατότητα ενεργοποίησης και απενεργοποίησης γονιδίων, είναι σε θέση να παράγουν μεγάλο αριθμό διαφορετικών κυττάρων από ακριβώς τον ίδιο γενετικό κώδικα. Εντυπωσιακό είναι το παράδειγμα της δημιουργίας ενός νευρώνα, που απαιτεί την προσωρινή σίγαση μεγάλου μέρους του γονιδιώματός μας. Το ρητό «εάν το ανθρώπινο γονιδίωμα είναι το βιβλίο της ζωής, η επιγενετική είναι ο συντάκτης του!» αντανακλά πράγματι τον χαρακτηριστικό ρόλο αυτής της λειτουργικής διαδικασίας, η οποία – σε κάποιον βαθμό – είναι πιθανό να κυριαρχήσει τόσο στη βασική όσο και στην ιατρική μελλοντική έρευνα, ιδίως μετά τις συνεχιζόμενες ανακαλύψεις επιλεκτικών φαρμάκων που μπορούν να στοχεύσουν ένα συγκεκριμένο γονίδιο, αντί να εμποδίσουν κάθε επιγενετική αλλαγή σε ολόκληρο το γονιδίωμα. Περιβαλλοντικές επιρροές όπως τα τρόφιμα, οι μολυσματικές ουσίες και οι ρύποι μπορούν να αφήσουν χημικά σημάδια σε γονίδια χωρίς να αλλάζουν την αλληλουχία τους αλλά να τροποποιούν έντονα τη δραστηριότητά τους. Η πλειονότητα των περιβαλλοντικών επιγενετικών δεικτών είναι χημικές ουσίες, συμπεριλαμβανομένων πρωτεϊνών, μετάλλων, ατμοσφαιρικών ρύπων και τοξικών ουσιών που προκαλούν ενδοκρινικές διαταραχές. Η αξία της επιγενετικής έρευνας μπορεί επίσης να εκτιμηθεί, καθώς επιγενετικές δυσλειτουργίες εμπλέκονται σε νευρολογικές διαταραχές, όπως οι ασθένειες του Alzheimer και του Huntington, η σχιζοφρένεια, η κατάθλιψη και ο εθισμός. Θεραπείες για τα παραπάνω νοσήματα χωρίς τέτοιες έρευνες είναι αυταπάτη».
