Στο προηγούμενο τεύχος κάναμε τη γνωριμία του ρώσου ζωγράφου και αρχιτέκτονα Ελ Λισίτζκι, ενός ανθρώπου πολυμαθούς, ενήμερου ως προς τα επιτεύγματα των συγχρόνων του στα Μαθηματικά και στη Φυσική, που οι θεωρίες του δίνουν νόημα σε πίνακες, σε πρώτη προσέγγιση, εντελώς ακατανόητους και δίνουν λόγο ύπαρξης σε ένα αντίστοιχο κίνημα ανεικονικής ζωγραφικής επηρεασμένο αλλά και θεμελιωμένο σε αντίστοιχες έννοιες των Μαθηματικών.
Η ζωγραφική του Λισίτζκι και των συνοδοιπόρων του παίρνει διαζύγιο ολοκληρωτικό από τα όσα συμβαίνουν στον περίγυρο ενός ζωγράφου και την υποχρέωση να αναπαριστά κάτι που υπάρχει αλλού. Τοπίο, προσωπογραφία, νεκρή φύση θεωρούνται πιο πολύ σαν έντεχνα φτιαγμένες φωτογραφίες στη γλώσσα των κονστρουκτιβιστών, που διαδέχονται τους σουπρεματιστές, χάρη στη «γέφυρα» τη συναρμολογημένη από τους πίνακες του Λισίτζκι. Αναδύεται πλέον μια ζωγραφική με επιρροές ακόμη και από τις θεωρίες του Μινκόφσκι, που αναφέρονται πλέον όχι απλά στον χώρο αλλά σε μια τετραδιάστατη συνεκτική οντότητα, τον χωροχρόνο. Και ας μην ξεχνάμε ότι αυτά τα σε πρώτη προσέγγιση αφηρημένα Μαθηματικά (=με φορμαλιστικούς αλλά ευφυέστατους χειρισμούς των διαφόρων συμβόλων και μεταβλητών) έγιναν το αποφασιστικό στήριγμα στο πολύ απτό τελικά επίτευγμα εκείνης της εποχής, τη θεωρία της σχετικότητας, διατυπωμένη ολοκληρωμένα από τον Αϊνστάιν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
