«Καθώς ο γιατρός αποχωρούσε σφαλίζοντας τη βαριά πόρτα πίσω του και ο μονότονος ήχος των μηχανημάτων ήταν το μόνο που ακουγόταν, η μοναξιά του χώρου των ακτινοβολιών γινόταν αφόρητη. Οι ακτινοβολίες δεν είναι ούτε οδυνηρή ούτε μεγάλης διάρκειας θεραπεία. Δεν νιώθεις τίποτε απολύτως και σε λίγα λεπτά έχουν τελειώσει όλα. Και όμως! Μέσα σε αυτά τα λίγα λεπτά με κατέκλυζαν σκέψεις που προσπαθούσα να απωθήσω: σκεφτόμουν τον πατέρα μου του οποίου ο καρκίνος είχε αποδειχθεί μη διαχειρίσιμος, σκεφτόμουν το παιδί μου που ήταν μικρό για να μείνει ορφανό, σκεφτόμουν «γιατί εγώ;». Και η αίσθηση της απόλυτης μοναξιάς με έπνιγε. Μόνο όσοι το πέρασαν μπορούν τα το καταλάβουν αυτό!».
Μια νόσος απειλητική για τη ζωή ανατρέπει όλα τα δεδομένα. Ετσι, αυτό που καλείται να αντιμετωπίσει ο ασθενής δεν είναι μόνο η νόσος αυτή καθαυτή. Οπως φαίνεται ξεκάθαρα από τα παραπάνω λόγια ασθενούς, οι συναισθηματικές και ψυχολογικές προκλήσεις μπορεί να αποδειχθούν εξίσου δυσβάσταχτες με τις σωματικές. Δεν είναι τυχαίο που οι στατιστικές μιλούν για εξαπλάσιο κίνδυνο ψυχολογικών διαταραχών (όπως η κατάθλιψη και η αγχώδης διαταραχή) μεταξύ ενηλίκων ασθενών με καρκίνο σε σχέση με συνομηλίκους τους χωρίς τη νόσο. Και οι ψυχολογικές διαταραχές σε μια τόσο καίρια περίοδο της ζωής δεν είναι χωρίς συνέπειες: έχει διαπιστωθεί ότι οι ασθενείς με κατάθλιψη έχουν περισσότερες πιθανότητες να εγκαταλείψουν ζωτικής σημασίας θεραπείες ή να επιδοθούν σε επικίνδυνες συμπεριφορές όπως η κατάχρηση αλκοόλ. Γι’ αυτό και η ψυχολογική στήριξη και η βοήθεια στη διαχείριση των συναισθημάτων που γεννά μια δύσκολη διάγνωση κρίνεται ιατρικά απαραίτητη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
