Πρώτα ο λόγος για ένα δάνειο 60 εκατομμυρίων: «Οι εγγυηταί αυτοί μίαν ημέραν εσκέφθησαν ότι οι Ελληνες, ναι μεν εφαίνοντο και ελέγοντο ευγνώμονες διά τοιαύτην καλωσύνην, αλλά πληρωμή πολλών εκατομμυρίων τακτικώς κατ’ έτος γινομένη, χάριν προστατευομένου έστω και ως η Ελλάς, αποβαίνει φορολογία βαρεία, έστω και εις πλουσίους και δυνατούς ως αυτοί οι τρεις. Ο είς είπε τότε προς τον άλλον· «Ελθετε να εξετάσωμεν, μήπως οι πονηροί αυτοί Ελληνες, έχουν χρήματα διά να πληρώσουν τους τόκους, και λέγουν ότι δεν έχουν, διά να τα φάγουν μεταξύ των· ή μήπως σπαταλούν τα χρήματά των όπου δεν πρέπει, και έπειτα, όταν πρόκειται περί της τιμής και του πουγκίου των, δεικνύουν το ταμείον κενόν». Η πρότασις αύτη εγένετο παραδεκτή παμψηφεί και μίαν άλλην ημέραν επαρουσιάσθησαν εις τας Αθήνας τρεις απεσταλμένοι· Αγγλος, Γάλλος και Ρώσος (σ.σ.: δηλαδή ως μια τρόικα). Εζήτησαν ακρόασιν παρά τω υπουργώ των Εξωτερικών, τω είπον ότι ήλθον διά να εξετάσωσι τα έσοδα και τα έξοδα της Ελλάδος εν προς εν, και τω έδειξαν τα συστατικά των γράμματα».
Και κάτι ακόμη που μπορεί να σου δώσει την αίσθηση ενός αντίστροφα κινούμενου dejavu: «Πληροφορηθέντες μετά λύπης τα παθήματα των εν Συρία Χριστιανών και θέλοντες ίνα χορηγήσωμεν προς τους κατοίκους του Ημετέρου Βασιλείου όπως αποδείξωσιν και διά πραγμάτων την πανδήμως εκδηλωθείσαν συμπάθειαν αυτών υπέρ των θυμάτων της βαρβαρότητος επί τη προτάσει του Ημετέρου επί των εσωτερικών Υπουργού απεφασίσαμεν:
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
