Στις 3 Ιουνίου 1912 ένα κορίτσι δύο ετών πεθαίνει προσβεβλημένο από βρογχοπνευμονία, μία από τις πιο επικίνδυνες επιπλοκές της ιλαράς. Οι γιατροί απομονώνουν τους πνεύμονές της, τους εμβαπτίζουν σε φορμαλδεΰδη για να διατηρηθούν και τους καταχωρούν στο υπόγειο του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Charité του Βερολίνου, όπου ο πολυπράγμων γερμανός γιατρός Ρούντολφ Βίρχοφ είχε δημιουργήσει ένα αρχείο με διατηρημένα ανθρώπινα όργανα προς μελέτη. Τα διατηρημένα όργανα, τα οποία μέχρι πρότινος είχαν αποκλειστικά μουσειακή αξία, άνοιξαν πρόσφατα ένα παράθυρο στην ιστορία της ιατρικής: Επιστήμονες με έδρα το Ινστιτούτο Ρόμπερτ Κοχ στη Γερμανία ανέλυσαν το γενετικό υλικό του ιού ο οποίος προκάλεσε την ιλαρά στο άτυχο παιδί, με σκοπό να διερευνήσουν πότε ο συγκεκριμένος ιός εμφανίστηκε και ξεκίνησε να προσβάλλει μαζικά ανθρώπινους πληθυσμούς. Σε προδημοσίευσή τους στην πλατφόρμα «bioRxiv», ερευνητές θετικών και κοινωνικών επιστημών καταλήγουν ότι είναι πολύ πιθανό η εμφάνιση του ιού να πραγματοποιήθηκε στην αρχαιότητα, σε αντίθεση με προηγούμενες μελέτες ερευνητών οι οποίες υποδείκνυαν ότι ο ιός εμφανίστηκε κατά τον Μεσαίωνα.
Αναζητώντας
τα ίχνη του ιού
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
