Τι θα μείνει άραγε καταγεγραμμένο στη συλλογική μνήμη από την περίοδο της κοινωνικής αποστασιοποίησης λόγω SARS-CoV-2; Σίγουρα, μεταξύ άλλων, και η καθημερινή ανακοίνωση του υπουργείου Υγείας, δια στόματος του καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα, η οποία έδινε το στίγμα της επιδημίας: ο αριθμός των νέων κρουσμάτων (παγκόσμιων και εγχώριων), ο αριθμός των θανάτων, ο αριθμός των ατόμων που παρέμεναν διασωληνωμένα, ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός των ατόμων που «εξήλθαν από τις ΜΕΘ». Αυτό το τελευταίο φάνταζε το πλέον ηρωικό και ελπιδοφόρο, μια πραγματική νίκη επί του θανάτου!
Βλέπετε, αυτό το περίπου 5% των κρουσμάτων το οποίο καταλήγει να νοσήσει βαριά και χρειάζεται να εισαχθεί στις ΜΕΘ είναι που έρχεται αντιμέτωπο με τη σκληρότερη εκδοχή του ιού. Ενός ιού που φαίνεται ότι μπορεί να επιτεθεί άμεσα ή έμμεσα σε σχεδόν όλα τα συστήματα του οργανισμού και για τη δράση του οποίου η επιστημονική κοινότητα δεν έχει ακόμη ολοκληρωμένη εικόνα. Αλλά δεν είναι μόνο ο ιός, είναι και η ίδια η παραμονή στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) η οποία επιβαρύνει την κατάσταση των ασθενών, όπως εξήγησε μιλώντας στο ΒΗΜΑ-Science ο πνευμονολόγος και καθηγητής Εντατικής Θεραπείας στην Ιατρική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, κ. Ιωάννης Πνευματικός: «Είναι καλά τεκμηριωμένο διεθνώς ότι η παραμονή στις ΜΕΘ, για οποιονδήποτε λόγο αφήνει τους ασθενείς με μια σειρά επιπλοκών, των οποίων η σοβαρότητα ποικίλλει και εξαρτάται από παράγοντες όπως η ηλικία ή/και η ιδιοσυγκρασία του ατόμου, αλλά και η χρονική διάρκεια παραμονής του στη ΜΕΘ. Ετσι, οι ασθενείς που εξέρχονται από τις ΜΕΘ έχουν σαφώς κερδίσει μια μάχη με τον θάνατο, αλλά έχουν ακόμη δρόμο ως την ανάρρωση».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
