«Η Γεωμετρία έχει δύο μεγάλους θησαυρούς. Ο ένας είναι το θεώρημα του Πυθαγόρα και ο άλλος η διαίρεση της γραμμής σε μέσο και άκρο λόγο. Το μεν πρώτο μπορούμε να το παρομοιάσουμε με μια ποσότητα χρυσού και το δεύτερο με ένα πολύτιμο πετράδι» (Από «Το βιβλίο των αριθμών», Εκδόσεις Αλεξάνδρεια). Αυτή ήταν η άποψη του Γιόχαν Κέπλερ, του διάσημου γερμανού αστρονόμου (1571-1630) για την σημασία της πρότασης του Ευκλείδη, που όπως είδαμε πολύ αργότερα ονομάστηκε «Χρυσή Τομή».
Πριν από τον Κέπλερ όμως, περίπου 400 χρόνια πίσω, είχε μεσολαβήσει μεταξύ Ευκλείδη, Αράβων και Ευρωπαίων, για να διαδοθεί η γνώση γύρω από αυτή τη «διαίρεση της γραμμής σε μέσο και άκρο λόγο», ο μαθηματικός Leonardo filius Bonacci (= γιος του καλόβολου) ή αλλιώς ο Λεονάρντο Φιμπονάτσι (1170-1250 περ.). Είναι διάσημος για αρκετά πράγματα αλλά εδώ μας ενδιαφέρει μια ιδιαίτερη ακολουθία αριθμών: 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233… που εμφανίστηκε σε βιβλίο του το 1202. Ιδιαίτερη ως προς το ότι ο καθένας, πλην των δύο πρώτων (1, 1), προκύπτει ως άθροισμα των δύο προηγουμένων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
