Αν και η υπολογιστική δύναμη χρησιμοποιείται εδώ και πολλά χρόνια για να βοηθήσει τις δημιουργίες των καλλιτεχνών, η δημιουργία των λεγόμενων «μοντέλων διάχυσης» αποτελεί ενδεχομένως ένα σημείο καμπής για τη σχέση της ανθρώπινης δημιουργικότητας με τη μηχανή. «Νοµίζω ότι η ανάπτυξη αυτών των αλγορίθµων είναι ένα σηµαντικό βήµα, επειδή η τεχνητή νοηµοσύνη τροποποιεί βαθιά τη σχέση µεταξύ του καλλιτέχνη, της µηχανής και του έργου» αναφέρει στο ΒΗΜΑ-Science ο δρ Αλέν Λιορέ, καθηγητής Ψηφιακής Δημιουργίας στο Paris 8 και στο Εργαστήριο Ψηφιακής Εικόνας και Ψηφιακής Πρακτικότητας του ίδιου πανεπιστημίου. «Σε αντίθεση µε τα προηγούµενα εργαλεία, τα εργαλεία τα οποία εµφανίστηκαν πρόσφατα (Dall-E, Midjourney, Stable Diffusion) είναι διαδραστικά, αφού βασίζονται σε µια ανταλλαγή µε τον δηµιουργό. Αυτή είναι µια πολύ σηµαντική εξέλιξη». Οπως σημειώνει ο ίδιος, παρόλο που οι εικόνες δημιουργούνται αυτοματοποιημένα, ο άνθρωπος διαδραματίζει τον καθοριστικό – και ίσως αναντικατάστατο – ρόλο σε όλη τη διαδικασία. «Οι τελευταίες τεχνολογίες που έχουν εµφανιστεί µιµούνται πραγµατικά την ανθρώπινη δηµιουργία, σε σηµείο που οπτικά είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς αν ένα έργο έχει δηµιουργηθεί από µια τεχνητή µηχανή ή από άνθρωπο. Αλλά αυτό είναι µόνο οπτικό! Η έννοια της σύλληψης του νοήµατος παραµένει – προς το παρόν – εντελώς ανθρώπινη. Είναι ενδεικτικό ότι οι δηµιουργίες που προκύπτουν από αυτά τα εργαλεία βασίζονται κυρίως σε έννοιες που προτείνονται από τους ανθρώπους. Υπάρχει λοιπόν ακόµη ένα – ίσως αδύνατο – βήµα που πρέπει να γίνει: αυτό της τεχνητής συνείδησης. Οι προσπάθειες για να φτάσουµε σε ένα τέτοιο σηµείο έχουν ήδη ξεκινήσει, όµως παραµένει ένας στόχος ο οποίος, µε τα σηµερινά δεδοµένα, είναι πολύ µακρινός».