«Η Στατιστική είναι κλειδί για πολλές κλειδαριές»

«Για την ανάλυση πολύπλοκων φαινομένων όπως η μετάδοση ενός λοιμώδους νοσήματος σε έναν δομημένο πληθυσμό, τα μαθηματικά και στατιστικά μοντέλα είναι ο καλύτερος τρόπος που υπάρχει. Κυρίως διότι είναι ξεκάθαρο τι ισχύει ακριβώς, τι κατά προσέγγιση και τι δεν ισχύει, με διαύγεια ως προς τις υποθέσεις τους και διαφάνεια σε σχέση με τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα των διαφορετικών λύσεων. Φυσικά, τις αποφάσεις πρέπει να τις λαμβάνουν οι πολιτικοί. Οι επιστήμονες είναι εκεί για να ξεκαθαρίζουν τις συνέπειες των διαφορετικών επιλογών και οι συμβουλές τους πρέπει να εκλαμβάνονται ως τέτοιες.

Ισως θα έπρεπε η Επιστημονική Επιτροπή που λειτουργεί συμβουλευτικά προς την κυβέρνηση να είχε από την αρχή διευρυνθεί και με επιστήμονες άλλων ειδικοτήτων. Για παράδειγμα, αξίζει να αναφερθεί εδώ η βέλτιστη στρατηγική εμβολιασμού από την πλευρά ενός στατιστικού. Σε αδρές γραμμές η γενική θεωρία λέει πως αν ένα κράτος έχει πολύ λίγα εμβόλια πρέπει να τα κατανείμει στα άτομα που κινδυνεύουν περισσότερο, δηλαδή για τον κορωνοΐό να δοθούν κυρίως στα άτομα μεγάλης ηλικίας. Αν έχει αφθονία εμβολίων, τότε πρέπει να δώσει σε όλους με στόχο την ανοσία της κοινότητας. Αν όμως υπάρχουν «κάποια», όχι πολλά αλλά αρκετά (όπως ενδέχεται να έχουμε στην Ελλάδα αυτή την άνοιξη), τότε έχει νόημα να δοθεί προτεραιότητα στα άτομα με τις περισσότερες επαφές, όπως εργαζομένους σε φαρμακεία, σουπερμάρκετ κ.λπ., καθώς έτσι μειώνεται η συνολική κυκλοφορία του ιού και προσφέρεται έμμεση προστασία σε μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Αυτό στην πράξη θα μπορούσε να επιτευχθεί ταχύτερα με την αύξηση του μεσοδιαστήματος ανάμεσα στις δύο δόσεις, ώστε με τα διαθέσιμα εμβόλια να υπάρξει μεγαλύτερη κάλυψη του πληθυσμού. Τέτοιου είδους προσεκτικοί υπολογισμοί, με ακριβή ποσοτικοποίηση της σχετικής αβεβαιότητας, μπορούν να γίνουν μόνο μέσω επιδημικών μοντέλων και να αποτελέσουν τυπική συμβουλή προς τις Αρχές, οι οποίες φυσικά θα λάβουν τις αποφάσεις, συνυπολογίζοντας και άλλες πτυχές της πρακτικής εφαρμογής».