Αποφασισμένες να κηρύξουν το τέλος της πανδημίας εμφανίζονται πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Δανία, η οποία μάλιστα πρωτοπορεί στην άρση των περιορισμών, παρά το γεγονός ότι οι θάνατοι συνεχίζουν (και) εκεί να έχουν αυξητική τάση. Ασφαλώς υπάρχει μια πλειάδα σοβαρών λόγων που κάνει τις χώρες ανυπόμονες να επιστρέψουν στην κανονικότητα: η αδιαμφισβήτητη κούραση δύο πανδημικών χρόνων, οι συνέπειες στην οικονομία, στην εκπαίδευση, στην ψυχική υγεία…

Ομως το τέλος μιας πανδημίας δεν έρχεται επειδή το αποφάσισαν κάποιοι πολιτικοί, όσο ισχυροί και αν είναι. Και καμιά πολιτική απόφαση δεν θα εμποδίσει τον SARS-CoV-2 να μας επισκέπτεται σε τακτά χρονικά διαστήματα (υπολογίζεται σε 2 φορές τον χρόνο), ενίοτε δε ισχυροποιημένος ως προς την ικανότητά του να μας μολύνει ή/και να προκαλεί σοβαρή νόσο. Οι πολιτικές αποφάσεις ωστόσο μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στο πώς θα βιώνουν οι πολίτες τη νέα κανονικότητα. Μια κανονικότητα η οποία καθόλου δεν θα μοιάζει με την ανέμελη (ως προς την πανδημία) κανονικότητα του 2019. Οπως θα διαβάσετε σήμερα (σελ. 2-3), κομβικής σημασίας για να λήξει πραγματικά η πανδημία είναι ο εμβολιασμός του παγκόσμιου πληθυσμού. Πράγμα που απαιτεί παγκόσμια πολιτική συναίνεση και έμπρακτη αλληλεγγύη. Θα υπάρξει άραγε;

Περιεχόμενο για συνδρομητές

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Έχετε ήδη
συνδρομή;

Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω

Θέλετε να γίνετε συνδρομητής;

Μπορείτε να αποκτήσετε την συνδρομή σας από εδω