Για τους ανθρώπους των Νήσων Μάρσαλ ο καθημερινός έλεγχος των τειχών που προστατεύουν τα σπίτια τους από τη θάλασσα αποτελεί έργο επιβίωσης. Τα επίπεδα της θάλασσας σε αυτό το τμήμα του Δυτικού Ειρηνικού αυξάνονται κατά 12 χιλιοστά ετησίως – τέσσερις φορές περισσότερο από τον παγκόσμιο μέσο όρο – ενώ η αντιμετώπιση της αυξανόμενης στάθμης υδάτων με σακιά, σκυρόδεμα και μέταλλο αποτελεί μια εξαιρετικά επίπονη και ανώφελη εργασία. Τον περασμένο αιώνα οκτώ νησιά στην κοντινή Μικρονησία βυθίστηκαν κάτω από τον ωκεανό, ενώ τα περισσότερα από τα νησιά Μάρσαλ είναι πιθανό να έχουν την ίδια κατάληξη μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Το φαινόμενο αυτό δεν απειλεί νησιά μόνο του Ειρηνικού Ωκεανού, αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί ένα παγκόσμιο ζήτημα. Για παράδειγμα, η ολοένα αυξανόμενη συχνότητα και ένταση των ξηρασιών, των πλημμυρών και άλλων καταστροφικών γεγονότων αναγκάζει τους κατοίκους σε χώρες της Αφρικής, όπως ο Νίγηρας και το Μάλι, αλλά και της Ασίας να εγκαταλείψουν τα νοικοκυριά τους και να αναζητήσουν μια νέα αρχή σε πιο ευνοϊκές περιοχές. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα είτε σήμερα είτε μέσα στα επόμενα χρόνια οι περισσότερες από τις χώρες του κόσμου να επηρεαστούν από τα κύματα μετανάστευσης λόγω της κλιματικής αλλαγής, είτε πρόκειται για χώρες προέλευσης είτε χώρες διέλευσης, ή για χώρες προορισμού. Χωρίς αμφιβολία, η Ευρώπη και κατά συνέπεια η Ελλάδα καλούνται να αντιμετωπίσουν αυτό το πρότυπο περιβαλλοντικής μετανάστευσης λόγω της ευημερίας και της εγγύτητάς τους στις αφρικανικές και ασιατικές ακτές.
Κατά την τελευταία δεκαετία, η ευρωπαϊκή και η ελληνική εθνική πολιτική επικεντρώθηκαν κυρίως στην αντιμετώπιση των επειγόντων περιστατικών που προκύπτουν από τη μεταναστευτική κρίση στη Μεσόγειο. Ωστόσο, ελάχιστες προσπάθειες έχουν καταβληθεί για την αντιμετώπιση των κύριων αιτιών της μεταναστευτικής κρίσης, όπως είναι η κλιματική αλλαγή στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες. Στην πραγματικότητα, οι περισσότερες επενδύσεις για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού κύματος στην Ευρώπη διατέθηκαν κυρίως για την επανεγκατάσταση και κάλυψη των βασικών αναγκών των ήδη υπαρχόντων προσφύγων, ενώ πολύ λίγες ήταν οι επενδύσεις στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες με σκοπό τον μετριασμό των ζημιών λόγω της κλιματικής αλλαγής, και κατά συνέπεια την αντιμετώπιση της περιβαλλοντικής μετανάστευσης στις χώρες «αφετηρίας» του προβλήματος αυτού. Μια τέτοια περιορισμένη παρέμβαση οφείλεται στην έλλειψη κατανόησης της αναπόσπαστης σχέσης μεταξύ της κλιματικής αλλαγής και της μετανάστευσης. Το γεγονός αυτό εμποδίζει τους πολιτικούς ιθύνοντες να λαμβάνουν σχετικές και αποτελεσματικές αποφάσεις για τα αυξανόμενα μεταναστευτικά κύματα προς την Ευρώπη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
