Η Αριστοτελική Φιλοσοφία της Φύσης αντιμετωπίσθηκε επί αιώνες ως ένα «ένα στείρο σύστημα», ως «ένα απογοητευτικό κεφάλαιο στην ιστορία της επιστήμης», σε αντίθεση, βέβαια, προς την καθολική αποδοχή που γνώρισε η συμβολή του Σταγειρίτη στους τομείς της Λογικής, της Μεταφυσικής, της Ηθικής και Πολιτικής Φιλοσοφίας, της Ποιητικής και της Ρητορικής. H αιτία είναι εύκολο να γίνει κατανοητή, αν σκεφθούμε την τεράστια απόσταση που χώριζε τις αρχές που καθιέρωσαν οι πρωταγωνιστές της «επιστημονικής επανάστασης» και εν συνεχεία ο Νεύτων από τον τρόπο με τον οποίο προσέγγισε τον φυσικό κόσμο ο Αριστοτέλης. Η τάση της επιστήμης στους νεότερους χρόνους για ποσοτικοποίηση της φύσης, με την ανάπτυξη της παρατήρησης και του πειράματος, και η επικράτηση του Νευτώνειου Μηχανιστικού-Ντετερμινιστικού μοντέλου οδήγησαν στον εξοβελισμό για περισσότερο από τρεις αιώνες του Αριστοτελικού κόσμου των πραγματικών ποιοτήτων, των ποιοτικών μετασχηματισμών, του γίγνεσθαι της φύσης από τον χώρο των επιστημών.
Μπορεί όμως και σήμερα να ισχύει μια τέτοια αντίληψη;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
