Αν ήμουν δάσκαλος τώρα, για να μιλήσω στα παιδιά για τους μιγαδικούς αριθμούς αντί να τους πω μιγαδικοί είναι οι αριθμοί της μορφής (α+iβ) και να τους προκαλέσω απέχθεια γι’ αυτούς από το πρώτο δευτερόλεπτο, θα ξεκινούσα από πολύ πιο μακριά. Θα έπαιρνα ένα μεγάλο διάφανο γυάλινο δοχείο και (κλέβοντας από κάποια διήγηση για εντελώς άλλο θέμα) θα έβαζα κάποια βότσαλα, όλα του ιδίου χρώματος, λέγοντας πως αυτά είναι οι φυσικοί αριθμοί. Στη συνέχεια θα προσέθετα ακριβώς ισάριθμα ομοιόχρωμα βότσαλα όλα με διαφορετικό χρώμα από τα πρώτα, λέγοντας πως αυτοί είναι οι αρνητικοί αριθμοί. Ενα, εντελώς διαφορετικού χρώματος, στη συνέχεια θα παρίστανε το μηδέν. Και όλα αυτά μαζί θα έλεγα πως παριστάνουν ακέραιους αριθμούς. Προχωρώντας θα έβαζα άλλες μικρότερες σε μέγεθος πέτρες λέγοντας πως αυτές είναι τα κλάσματα και κουνώντας λίγο το δοχείο θα έλεγα πως τώρα έχουμε χωρέσει μέσα εκεί τους ρητούς αριθμούς. Στο τέλος προσθέτοντας και λίγο χαλίκι που θα παριστάνει τους άρρητους (όπως οι e και π), θα κολλούσα απέξω μια ταινία με τίτλο «πραγματικοί».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
