Κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης πρόσκλησης από το Ινστιτούτο Μοριακής Βιολογίας και Βιοτεχνολογίας (ΙΜΒΒ) του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Ερευνας (ΙΤΕ) της Κρήτης, η οποία εντασσόταν στο πλαίσιο του προγράμματος Mentoring and Career Track Scheme (MCTS), πληροφορήθηκα τις στατιστικές (εγχώριες και διεθνείς) που θέλουν περισσότερους από τους μισούς διδάκτορες να μη βρίσκουν εργασία στα πανεπιστημιακά και ερευνητικά ιδρύματα. Πράγματι, σήμερα παρά ποτέ στο παρελθόν, μεγάλη μερίδα νέων παιδιών προχωρεί στην εκπόνηση μιας διδακτορικής διατριβής. Και ενώ είναι μαθηματικά λογικό να μη «χωρούν» όλα αυτά τα άξια παιδιά στα ακαδημαϊκά και ερευνητικά ιδρύματα, ταυτόχρονα φαίνεται και άδικο. Είναι όμως έτσι;
Εκτιμώ ότι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα εξαρτάται από τους λόγους για τους οποίους μπαίνει κάποιος στη διαδικασία εκπόνησης μιας διδακτορικής διατριβής. Η οποία είναι μεν αναγκαία συνθήκη για να διεκδικήσει κανείς μια σταδιοδρομία σε πανεπιστήμιο ή ερευνητικό ίδρυμα, αλλά δεν είναι (ποτέ δεν ήταν) και ικανή. Αν λοιπόν κάποιος θεωρεί τη διατριβή του ως επίπονη επένδυση, τότε ίσως νιώσει αδικημένος αργότερα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
