Αφιερωμένη στη διατροφή είναι η σημερινή έκδοση του BHMA-Science και παρακαλώ ας μου επιτραπεί να μοιραστώ μαζί σας την εντονότερη γευστική ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων. Θυμάμαι τον πατέρα να φέρνει στο σπίτι καραβίδες αλιευμένες από τον ίδιο στα νερά του Φαρσαλίτη ποταμού (παραπόταμος του Πηνειού, οι πηγές του οποίου δημιουργούν στη γενέτειρά μου έναν υδροβιότοπο γεμάτο κάθε άνοιξη με μεταναστευτικά πουλιά). Θυμάμαι την αφθονία των καραβίδων που είχαν συλληφθεί στα βρόχια, «με μια μόνο ριξιά», και οι οποίες ζωντανές ακόμη σουλατσάριζαν στο μάρμαρο της κουζίνας μπροστά στα έκπληκτα παιδικά μάτια μας. Και έπειτα θυμάμαι τη μυρωδιά του φαγητού που ψηνόταν στον ξυλόφουρνο: καραβίδες γεμιστές με πλιγούρι (μαγειρεμένο ελαφρώς σε σάλτσα ντομάτας με πολύ κρεμμύδι και δυόσμο, πριν τοποθετηθεί στην κοιλιά των καθαρισμένων καραβίδων και απλωθεί μαζί τους στο ταψί). Και φυσικά μπορώ ακόμη να ανακαλέσω τη θεσπέσια γεύση!
Τα παραπάνω συνέβαιναν στη δεκαετία του ’70, τότε που στην ελληνική επαρχία τα τοπικά προϊόντα δεν ήταν ακριβοπληρωμένη μόδα, αλλά μέρος της κανονικής ζωής κανονικών ανθρώπων. Με εξαίρεση το λάδι (ο θεσσαλικός χειμώνας δεν ευνοεί την καλλιέργεια της ελιάς), όλα τα χρειώδη για την παραπάνω συνταγή ήταν τοπικής παραγωγής: το πλιγούρι (αποφλοιωμένο και σπασμένο σιτάρι) ήταν βεβαίως θεσσαλικό, οι ντομάτες και τα κρεμμύδια καλλιεργούνταν στον κήπο μας όπου ο δυόσμος ήταν αυτοφυής. Οσο για τις καραβίδες, οι πηγές του ποταμού ήταν ο τόπος αναπαραγωγής τους και λίγο μετά τα γεννητούρια ο ποταμός «άλλαζε χρώμα» από την αφθονία τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
