Οπως συμβαίνει συνήθως, έτσι και την περασμένη Πέμπτη ο Εθνικός Κήπος έσφυζε από ζωή. Τουρίστες ξαπόσταιναν στα παγκάκια, περαστικοί απέφευγαν τις θορυβώδεις λεωφόρους, ζευγαράκια, μαμάδες με μωρά στα καρότσια, παιδιά-σχολικοί εκδρομείς. Μια ομάδα από αυτά (κεφαλάκια στραμμένα προς τον ουρανό) αναρωτιόταν για το ύψος των φοινίκων (Washingtonia filifera) κοντά στην είσοδο της λεωφόρου Αμαλίας. Λίγο πιο κάτω, κάποια θαύμαζαν τη γιγάντια λευκή βελανιδιά (Querqus ilex). Και κάποια άλλα που ξαπόσταιναν στην πέργκολα με τη γλυσίνα (Wisteria sinensis), ακούγοντας τη δασκάλα τους να εξιστορεί ότι ο Κήπος ήταν μια ιδέα της βασίλισσας Αμαλίας, ξέσπασαν σε τρανταχτά γέλια όταν μια νεαρά με κοτσιδάκια ρώτησε: «Εσείς, κυρία, ζούσατε τότε;».
Κοινότοπο το να πούμε ότι ο Εθνικός Κήπος είναι ένας ζωτικός πνεύμονας πρασίνου στην ταλαιπωρημένη από το μπετόν πρωτεύουσά μας. Εξάλλου, ο Εθνικός Κήπος είναι πολύ περισσότερα. Κατ’ αρχάς είναι ένα ζωντανό ιστορικό μνημείο και ως τέτοιο (οφείλει να) προστατεύεται από τη Χάρτα της Φλωρεντίας (1982). Οριοθετημένος από το 1836, ο Κήπος άρχισε να δημιουργείται από το 1839 με φυτά που ήρθαν απ’ όλον τον κόσμο. Κάποια στέκουν ακόμη περήφανα αν και πνιγμένα από τους κισσούς, όπως παραδείγματος χάριν η ιαπωνική Sophora japonica κοντά στο καφενείο. Κάποια έχουν πεθάνει προ πολλού και κάποια μάλλον δίνουν μάχη για τη ζωή τους, όπως η κακοκλαδεμένη Tipuana tipu από τη Βολιβία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
