Ενα από τα πλέον σημαίνοντα άρθρα στο πεδίο της Γενετικής δημοσιεύτηκε το 1943 στην επιστημονική επιθεώρηση «Genetics». Το άρθρο υπογραφόταν από δύο νεαρούς τότε ερευνητές, τον Σαλβαντόρ Λουρία και τον Μαξ Ντελμπρίκ. Οι δυο τους, πειραματιζόμενοι με βακτηριοφάγους, είχαν καταφέρει να παρακολουθήσουν τη διαδικασία της δαρβινικής εξέλιξης στην πράξη, να δείξουν δηλαδή ότι τα βακτήρια πετύχαιναν να γίνουν ανθεκτικά στις επιθέσεις των βακτηριοφάγων μέσω αλλαγών στο γενετικό υλικό τους. Πολύ αργότερα, και συγκεκριμένα το 1969, οι Λουρία και Ντελμπρίκ θα μοιράζονταν το βραβείο Νομπέλ Φυσιολογίας και Ιατρικής.
Οπως περιγράφεται στο βιβλίο της ιστορικού Ρένα Σέλια «Salvador Luria: An Immigrant Biologist in Cold War America», ο δρόμος μέχρι το Νομπέλ ήταν μακρύς για τον Λουρία. Εβραϊκής καταγωγής, γεννημένος στο Τορίνο της Ιταλίας το 1912 (δηλαδή, μια δεκαετία πριν από την άνοδο του Μουσολίνι στην εξουσία), ο Σαλβαντόρ υπήρξε ένα προικισμένο παιδί. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο και υπηρέτησε τη 18μηνη στρατιωτική θητεία του ως γιατρός. Εκεί συνειδητοποίησε ότι η έρευνα τον έθελγε περισσότερο από την εξάσκηση της ιατρικής. Ετσι, το 1937 πήγε στη Ρώμη για να εργαστεί στο εργαστήριο του Ενρίκο Φέρμι (ναι, του ιταλού «αρχιτέκτονα» της ατομικής βόμβας), ο οποίος έναν χρόνο αργότερα, το 1938, τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ Φυσικής. Καθώς εκείνη τη χρονιά ο Μουσολίνι νομοθέτησε τον αποκλεισμό των Εβραίων από δημόσια και ακαδημαϊκά αξιώματα, ο Φέρμι και η εβραϊκής καταγωγής σύζυγός του έφυγαν από τη Στοκχόλμη απευθείας για τις ΗΠΑ αμέσως μετά την τελετή απονομής των βραβείων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
