Ακόμη θυμάμαι την ανασφάλεια που είχαμε, οι συμφοιτητές μου κι εγώ, καθώς πλησίαζε το τέλος της φοιτητικής μας ζωής: αφού περάσαμε το πρώτο έτος ζώντας στην ευφορία της επιτυχίας μας στις εισαγωγικές και το δεύτερο μπαίνοντας σιγά-σιγά στο νόημα της επιστήμης μας, προς το τρίτο καταλάβαμε τον αντίκτυπο που θα είχε η εργασία μας στη ζωή μας. Ετσι αρχίσαμε την αναζήτηση της κατεύθυνσής μας, η οποία κορυφώθηκε στο τέταρτο και τελευταίο έτος με τη διπλωματική εργασία, την πρώτη πραγματική εισαγωγή μας στην επιστήμη που είχαμε επιλέξει. Εκεί αντιληφθήκαμε πραγματικά αν η επιλογή μας ήταν αυτό που είχαμε ονειρευτεί ή όχι.
Φαντάζομαι ότι η δική μου γενιά δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι δύσκολο να γνωρίζει κανείς από τα δεκαοκτώ του χρόνια τι ακριβώς θέλει να κάνει στη ζωή του και δεν είναι λίγα τα παιδιά που απογοητεύονται από το πρώτο κιόλας έτος των σπουδών τους. Αλλά ακόμα και αν η σχολή αποδειχθεί της απολύτου αρεσκείας ενός φοιτητή, οι κατευθύνσεις που του ανοίγονται είναι τόσες που μπορεί να μπερδευτεί. Μπορεί να χάσει πολύτιμο χρόνο διερευνώντας τη μια ή την άλλη δυνατότητα. Και όσο απαιτητικότερη η σχολή τόσο ο χαμένος καιρός γίνεται πολυτιμότερος. Τι ωραία που θα ήταν αν υπήρχε κάποιος καθοδηγητής! Κάποιος που βάδισε στο ίδιο μονοπάτι, τα πήγε περίφημα και τώρα έχει τη διάθεση να αφιερώσει χρόνο για να προστατεύσει τους επόμενους από πιθανές κακοτοπιές.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
