Αν κάποιος διαβάσει αρκετά από τα άρθρα του Μάρτιν Γκάρντνερ (1914-2010) στο «Scientific American» θα μείνει με την εντύπωση πως πρόκειται για έναν εξαίρετο μαθηματικό. Εναν αρθρογράφο που αν όχι τίποτα άλλο, από τον καιρό ίσως των πανεπιστημιακών σπουδών του, είχε εμπεδώσει τουλάχιστον πολύ ικανοποιητικά το υπόβαθρο των όποιων σχετικών με το θέμα του μαθηματικών θεωριών. Και με εξαιρετικά εκλαϊκευτικό τρόπο παρουσίαζε παλιές και νέες κάθε μήνα στο περιοδικό. Από τα αυτόματα του Game of Life του Κόνγουεϊ μέχρι τα φράκταλ του Μάντελμπροτ και τους γρίφους λογικής του Σμούλιαν. Καλύπτοντας ένα ευρύτατο φάσμα και εκλαϊκεύοντας μέσα από εξαιρετικά φροντισμένα κείμενα. Είχε επίσης καταφέρει, χάρη και στις μόνιμες σελίδες του στο «Scientific American», από το 1956 έως το 1971, να είναι σε επικοινωνία με κάποιους από τους διασημότερους μαθηματικούς στον κόσμο. Και όλα αυτά μόνον με σπουδές στη φιλοσοφία. Είχε μάλιστα προσπαθήσει να ιδρυθεί και έδρα για τα «ψυχαγωγικά μαθηματικά» αλλά η σοβαροφάνεια εδώ κέρδισε την ανανεωτική διάθεση και αυτό δεν έγινε.
Του χρωστάμε όμως και κάτι ακόμη πιο σπουδαίο. Υπήρξε ένας δεινός debunker, δηλαδή ένας «απομυθοποιητής». Ανήκε δηλαδή στο άτυπο «σώμα» των διωκτών κάθε ψευδοεπιστήμης. Είχε ασχοληθεί στο να περνάει από τη δοκιμασία των επιστημονικών θεωριών κινήματα και ενσυνείδητα απατηλές απόψεις όπως: θεωρίες του Τσαρλς Φορτ, η σύγκρουση των κόσμων του Βελικόφσκι, η επίπεδη Γη, η οργονοθεραπεία του Ράιχ, η φρενολογία, η αριθμολογία, οι αρνητές των θεωριών του Αϊνστάιν, οι ψυχοκινητικές ικανότητες και άλλες. Εγραψε μάλιστα και ένα βιβλίο σχετικό, το 1957, εποχή που αυτές οι ιστορίες απασχολούσαν πολύ κόσμο αλλά οι ευκαιρίες για σωστή πληροφόρηση ήταν πολύ πιο λίγες από σήμερα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
