Τη γνωρίζετε την Α’ ΠΠΚ; Για τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων τα αρχικά αυτά δεν σημαίνουν κάτι. Αλλά είναι πολύ πιθανόν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού να έχει γίνει αποδέκτης της εκατονταετούς προσφοράς της. Ο λόγος για την Α’ Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική του Λαϊκού Νοσοκομείου, η οποία άρχισε να λειτουργεί ως φυτώριο νέων γιατρών πριν από έναν αιώνα με επικεφαλής τον εκπαιδευμένο στο Βερολίνο Αναστάσιο Αραβαντινό (1879-1948).
Την περασμένη Τετάρτη, στο κεντρικό κτίριο του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ), γιορτάστηκε σε κλίμα συγκίνησης η μεγάλη επέτειος. Ας μου επιτραπεί εδώ, «κλέβοντας» από τις ομιλίες του νυν διευθυντή της κλινικής, καθηγητή κ. Πέτρου Σφηκάκη, του πρώην διευθυντή (1994-2007), ομότιμου καθηγητή κ. Νικολάου Κατσιλάμπρου, αλλά και του επίκουρου καθηγητή κ. Νέαρχου Γαλανάκη, να παραθέσω μερικούς από τους λόγους για τους οποίους θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για την ύπαρξη αυτής της κλινικής, η οποία, περιττό να πούμε, έχει τη μεγαλύτερη λίστα αναμονής για ιατρική ειδικότητα.
Η Α’ ΠΠΚ είναι η κλινική από την οποία, στην πορεία του χρόνου, αναδείχθηκαν όλες οι ειδικότητες της εσωτερικής παθολογίας: νεφρολογία, αιματολογία, ρευματολογία και κλινική ανοσολογία, καρδιολογία, γαστρεντερολογία και ηπατολογία, ογκολογία, λοιμωξιολογία, διαβητολογία, ενδοκρινολογία… Με άλλα λόγια, όσοι από εμάς τύχαμε της φροντίδας κάποιου γιατρού των παραπάνω ειδικοτήτων πιθανότατα έχουμε να ευχαριστήσουμε την Α’ ΠΠΚ γι’ αυτό.
Ομως αξία δεν έχουν μόνο οι αριθμοί, η ποσότητα της προσφοράς. Τη μεγαλύτερη αξία έχει η ποιότητα χωρίς την οποία δεν θα μπορούσε να έχει αναδειχθεί η ποσοστική συνιστώσα. Και εδώ, όπως έγινε σαφές από όλες τις ομιλίες, ένα τεράστιο «ευχαριστώ» πρέπει να απευθυνθεί στον Γεώργιο Δαΐκο. Ο επίσης εκατονταετής σήμερα ομότιμος καθηγητής ανέλαβε τα ηνία της κλινικής το 1968 και διαμόρφωσε με την προσωπικότητα και το ήθος του τον χαρακτήρα της. Από τους πρώτους γιατρούς της μεταπολεμικής Ελλάδας που εκπαιδεύτηκαν στις ΗΠΑ, ο Γεώργιος Δαΐκος ειδικεύτηκε στη λοιμωξιολογία στη Βοστώνη και επαναπατριζόμενος εισήγαγε ένα φιλελεύθερο πνεύμα συνοδευμένο από ένα απαιτητικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα και μια προσήλωση στην αριστεία. Οχι, σε αυτή την κλινική δεν είχε σημασία αν ήσουν ανώτερος ιεραρχικά, σημασία είχε τι γνώριζες και πόσο χρήσιμος μπορούσες να γίνεις για τον ασθενή. Οχι, σε αυτή την κλινική ο διευθυντής δεν έβγαινε να αυτοεπιβεβαιωθεί κάνοντας «παρέλαση» στους θαλάμους με μια κουστωδία υφισταμένων να ακολουθεί. Οχι, τα μαθήματα της ειδικότητας δεν διδάσκονταν από τα βιβλία, αλλά μέσα από την ανάλυση των περιστατικών. Οχι, η διδασκαλία δεν περιοριζόταν στους τέσσερις τοίχους του νοσοκομείου, αλλά συνεχιζόταν και στις ορειβατικές εξορμήσεις που διοργάνωνε ο Δαΐκος για όποιον από το προσωπικό ήθελε να ακολουθήσει. (Και ήθελαν πολλοί, κι ακόμη αναφέρονται σε αυτές με νοσταλγία.)
Στα χνάρια του Δαΐκου βάδισαν οι άξιοι επίγονοί του που προσάρμοσαν και «εξόπλισαν» την κλινική για να συνεχίσει να ανταποκρίνεται στις θεραπευτικές, εκπαιδευτικές αλλά και τις ερευνητικές προκλήσεις του 21ου αιώνα. Χρόνια πολλά από καρδιάς!
