Το χρονικό του εγκλήματος φαίνεται ότι πηγαίνει πολύ πίσω, στην εποχή που γεννήθηκε η Γη και ο Ηλιος: όπως προκύπτει από νέα εξέταση των πειστηρίων, ο αστεροειδής που χτύπησε τον πλανήτη και εξαφάνισε τους δεινοσαύρους πριν 66 εκατ. χρόνια γεννήθηκε κάπου πέρα από τη γειτονιά του Δία, όταν ακόμα σχηματιζόταν το Ηλιακό Σύστημα.

Μελέτη που δημοσιεύεται στο περιοδικό «Science» εξετάζει υλικό που εκτινάχθηκε από τον κρατήρα του Τσιξουλούμπ στο Μεξικό, το σημείο μηδέν της καταστροφής, μια μισοθαμμένη σήμερα τρύπα διαμέτρου 180 χιλιομέτρων και βάθους 20.

Το αντικείμενο, διαμέτρου 10-15 χιλιομέτρων, σήκωσε αρκετή σκόνη για να σκοτεινιάσει τον ουρανό για χρόνια και να σκοτώσει τα δύο τρίτα των ζωντανών οργανισμών στη Γη, συμπεριλαμβανομένων όλων των δεινοσαύρων εκτός από αυτούς που ήδη μετεξελίσσονταν σε πτηνά.

Η σκόνη που τελικά έπεσε διατηρείται μέχρι σήμερα σε ένα λεπτό στρώμα ιζημάτων σε όλον τον κόσμο, γνωστό ως «όριο Κρητιδικής – Παλαιογενούς», από τα ονόματα των δύο γεωλογικών περιόδων που χωρίζει.

Η τελευταία ανάλυση εξετάζει δείγματα αυτού του στρώματος από διάφορες χώρες και ανιχνεύει ρουβίδιο, ένα χημικό στοιχείο που σπανίζει στη Γη και δίνει την «υπογραφή» της πρόσκρουσης αστεροειδούς.

Η δε αναλογία των ισοτόπων ρουβιδίου (ατόμων ρουβιδίου με διαφορετικό αριθμό νετρονίων) οδηγεί στο συμπέρασμα πως το αντικείμενο ανήκε στην ομάδα των «ανθρακούχων χονδριτών» (αστεροειδών C-type), της πιο κοινής κατηγορίας αστεροειδών, οι οποίοι περιέχουν μεν πετρώματα αλλά χαρακτηρίζονται από μεγάλες ποσότητες άνθρακα και πτητικών ενώσεων.

Οι αστεροειδείς αυτοί σχηματίστηκαν σε σχετικά μεγάλη απόσταση από τον Ηλιο, εκεί όπου η ακτινοβολία του δεν ήταν αρκετά ισχυρή για να λιώσει και να εξατμίσει αυτές τις ενώσεις – σε αντίθεση με τους «πετρώδεις αστεροειδείς» (S-type), οι οποίοι σχηματίστηκαν πιο κοντά στον Ηλιο, αποτελούνται μόνο από πετρώματα και έχουν διαφορετική αναλογία ισοτόπων ρουβιδίου.

Η ισοτοπική ανάλυση, λένε οι ερευνητές, δείχνει πού σχηματίστηκε το αντικείμενο και επιπλέον διαψεύδει την εναλλακτική θεωρία πως δεν επρόκειτο για αστεροειδή αλλά για κομήτη (που θα αποτελούνται κυρίως από πάγους).

Το πιθανότερο, εκτιμά η μελέτη, είναι ότι ο μακρινός αστεροειδής αργότερα μετακινήθηκε μαζί με άλλους ανθρακούχους χονδρίτες πιο κοντά στον Ηλιο, στη Ζώνη των Αστεροειδών που χωρίζει τις τροχιές του Δία και του Αρη.

Παρέμεινε εκεί για καιρό μέχρι που μια τυχαία σύγκρουση τον ώθησε σε πορεία σύγκρουσης με τη Γη, λένε οι ερευνητές. Ηταν η τελευταία κίνηση σε μια παρτίδα κοσμικού μπιλιάρδου που είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, στις εσχατιές του Ηλιακού Συστήματος.

Και το προφίλ του δράστη ίσως προσφέρει χρήσιμα στοιχεία για την άμυνα της Γης από παρόμοιες διαστημικές απειλές στο μέλλον. Μεταξύ άλλων, ο άνθρακας που περιείχε ο αστεροειδής δημιούργησε ένα μαύρο πέπλο σαν αιθάλη που ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικό στο να εμποδίζει το φως του ήλιου, επιδεινώνοντας έτσι την καταστροφή.