Εχοντας κάνει αρκετά χρόνια μαθήματα σε παιδιά, έγινα εμμονικός με το τι ερωτήσεις μπορεί να σου κάνει ξαφνικά ένας από τους μαθητές σου. Επειδή δάσκαλος δεν είναι τόσο αυτός που σε μαθαίνει αλλά αυτός που σε ξυπνάει, πίστευα πως ένα σημάδι τού τόσο ευπρόσδεκτου αυτού «ξυπνήματος» είναι το να αρχίσει ένα παιδί να ρωτάει (και να σε φέρνει σε δύσκολη θέση). Αφού βέβαια θα έχει επεξεργαστεί με το μυαλό του, έστω και λίγο, το υλικό που του προσφέρθηκε. Εχω καταλήξει μάλιστα χωρίς να θεωρώ πως αυτό είναι τεκμηριωμένο και από άλλους (δηλαδή ερευνητές πιο καταρτισμένους) στο ότι το χιούμορ και οι εύστοχες ερωτήσεις είναι κάτι που ως έναν βαθμό θα μπορούσαν να διδάσκονται. Και μάλιστα από τις μικρές ηλικίες ήδη. Να εκπαιδευόμαστε στο να ρωτάμε και να χειριζόμαστε τη γλώσσα (και) με χιούμορ. Προς το παρόν βέβαια, από όσο μπορώ να μαντέψω, μαζί με άλλα βέβαια, θα συνεχίσουν να λείπουν και τα δύο αυτά από τα σχολικά προγράμματα.
Η ερώτηση «Πού πάει η μουσική όταν δεν την ακούμε πια;» που βασάνιζε τον μακαρίτη πλέον σκηνοθέτη Φεντερίκο Φελίνι από μικρό, είναι υπόδειγμα αυτής της επεξεργασμένης ερώτησης και αφορμή για εξηγήσεις με διάρκεια ακόμη και πολλών ωρών. Τέτοιες απροσδόκητες ερωτήσεις, με την ετικέτα «παιδικές», προφανώς μπορεί να σου κάνει και ένας μεγάλος και να σε βάλει σε σκέψεις. Στη συνέχεια λοιπόν, έτσι για δείγμα, αυτές τις ημέρες του εγκλεισμού ο αναγνώστης μπορεί να βρει δύο σελίδες με λίγες ερωτήσεις αυτού του τύπου, απειλητικές σαν σφαίρες που έρχονται να σε βρουν κατάστηθα. Από τη μια χαίρεσαι που… πέφτουν επάνω σου και από την άλλη προσπαθείς να επιβιώσεις δίνοντας μια έγκυρη απάντηση. Και προσοχή, το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να ξεφύγεις λέγοντας σε όποιον ρωτήσει: «Πού να ξέρω, μπες και γκούγκλαρε»…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
