Παιδί-θαύμα υπήρξε ο Φίλιπ Στρακ, ο οποίος άρχισε τις πανεπιστημιακές σπουδές του στα μαθηματικά ενώ ήταν ακόμη στο Γυμνάσιο. Γόνος ελληνίδας μητέρας και γερμανού πατέρα, παρακολούθησε εκτός από το γερμανικό σχολείο και το ελληνικό απογευματινό. «Εικάζω ότι η πολυπολιτισμική μου κληρονομιά με έκανε πιο ανοιχτόμυαλο και γενικά με έκανε να είμαι προσεκτικός σχετικά με τα στερεότυπα για τις χώρες» μας είπε αναφερόμενος στις πρώιμες επιδράσεις της ζωής του.

Η επιλογή του να στραφεί στα οικονομικά (απέκτησε το διδακτορικό δίπλωμα από τη Σχολή Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Βόννης με διάκριση, εργάστηκε ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στη Microsoft Research και πριν από το Πανεπιστήμιο Γέιλ όπου είναι τακτικός καθηγητής από πέρυσι, εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ) είχε να κάνει με τον κοινωνικό ρόλο της οικονομικής επιστήμης: «Μου αρέσει να μελετώ ερωτήσεις που έχουν αντίκτυπο στην κοινωνία και για τις οποίες η απάντηση είναι ασαφής και μερικές φορές αμφιλεγόμενη. Η οικονομική θεωρία παρέχει ένα εξαιρετικό πλαίσιο για τη μελέτη τέτοιων ερωτημάτων και – τι βρίσκω πιο συναρπαστικό – προσδιορίζει τις συνθήκες υπό τις οποίες μια λύση είναι καλύτερη για την κοινωνία από μια άλλη».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αναζήτησης των κοινωνικών επιπτώσεων της φορολόγησης είναι η πρόσφατη εργασία του Φίλιπ Στρακ, στην οποία το ερώτημα ήταν «πώς μπορεί κάποιος να φορολογήσει αγαθά όπως τα αεροπορικά ταξίδια που προκαλούν σημαντική ρύπανση, χωρίς να πλήττονται οι φτωχοί άνθρωποι;». Οπως μας είπε: «Μια λύση θα ήταν απλώς να απαγορευτεί η πώληση του αγαθού. Ενας άλλος μηχανισμός είναι οι Πιγκουβιανοί (Pigouvian) φόροι. Τέτοιοι φόροι ζητούν από κάθε άτομο στην κοινωνία να πληρώσει φόρο ανάλογο με το πόση ζημιά προκαλεί από την κατανάλωση του αγαθού. Αυτοί οι φόροι έχουν επικριθεί ότι βλάπτουν δυσανάλογα τους φτωχούς. Ετσι γεννάται το ερώτημα ποιος τύπος κανονισμών είναι καλύτερος».

Πώς διερευνάται όμως ένα τέτοιο ερώτημα; «Εξερευνούμε αυτή την ερώτηση σε ένα μοντέλο ρωτώντας ποια είναι τα βέλτιστα μέτρα λαμβάνοντας υπόψη ότι είναι πιο δύσκολο για τους φτωχούς να πληρώσουν αυξημένες τιμές για αγαθά». Το είδος των απαντήσεων που λαμβάνονται από αυτά τα μοντέλα οδηγούν σε βελτιστοποίηση της φορολόγησης: «Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να γίνεται αναδιανομή των εσόδων από τη φορολόγηση στον πληθυσμό και κάθε άτομο να λαμβάνει ίσο ποσό στο τέλος του έτους. Θα μπορούσε η φορολόγηση να είναι προοδευτική έτσι ώστε π.χ. η δεύτερη πτήση που παίρνει ένα άτομο σε έναν χρόνο να μπορεί να επιβαρυνθεί με υψηλότερους φόρους από την πρώτη».