Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει σήμερα για νέο αρχηγό.
Είναι η αυτονόητη συνέπεια μιας βαριάς ήττας (για την ακρίβεια, περισσότερων της μιας…) και της αποχώρησης του προηγούμενου αρχηγού του.
Με αυτή την έννοια, η διαδικασία εγγράφεται απολύτως στη λογική μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Παρόλο που δεν είναι καθόλου βέβαιο πως από μόνη της θα φέρει αποτέλεσμα.
Το πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι φτωχό και οι υποψήφιοι(-ες) δεν έλαμψαν κατά την προεκλογική περίοδο.
Προφανώς τα πρόσωπα στην πολιτική είναι σημαντικά. Στην επιτυχία και στην αποτυχία. Αλλά έχω την αίσθηση ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ψάχνει πλέον κάτι περισσότερο από ένα πρόσωπο. Αναζητεί μια φυσιογνωμία και έναν προσανατολισμό.
Την έλλειψη και των δύο κάλυπτε όπως μπορούσε και έως πρόσφατα ο Αλέξης Τσίπρας. Αλλά κάποια στιγμή ο Τσίπρας δεν έφτανε πια, φάνηκε στις εκλογές. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τα βρει όλα κι από την αρχή.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, το ζητούμενο δεν είναι απλό, ούτε εύκολο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα κόμμα του 17% με αποδυναμωμένη κοινοβουλευτική παρουσία και ισχνά ερείσματα στους δήμους, στις περιφέρειες, στα σωματεία ή στις επαγγελματικές ενώσεις.
Ενα κόμμα ακτιβιστών χωρίς ακτιβιστές, του οποίου η δραστηριότητα εξαντλείται να καταγγέλλει την κυβέρνηση και να ζητάει κάθε μέρα την απομάκρυνση κάποιου.
Δεν αρκεί. Αλλά η μανιέρα δεν διορθώνεται εύκολα.
Και θα είναι όλο και πιο δύσκολο να διορθωθεί όσο δεν πατάει σε ένα σχέδιο. Η πολιτική είναι συντεταγμένη διαδικασία και δεν ασκείται με τσιρίδες, υβρεολόγια και φωνάρες.
Το «αντι-Μνημόνιο» υπήρξε μια ουρανόπεμπτη πατέντα, που εξαντλήθηκε όμως μόλις οι «αντι-Μνημόνιοι» ανέβηκαν στην εξουσία.
Είναι λοιπόν ικανός ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ να διαμορφώσει ένα τέτοιο σχέδιο;
Εως τώρα και με τον προηγούμενο αρχηγό δεν το κατάφερε και το πλήρωσε. Συνεπώς αυτή θα είναι η βασική πρόκληση για τη νέα ηγεσία.
Κατά τα άλλα η πολιτική είναι σαν τα αμοιβαία κεφάλαια. Οι παλαιότερες αποδόσεις δεν εγγυώνται, ούτε διασφαλίζουν τις επόμενες.
Και ο χρόνος τρέχει. Ακόμη και αν προσπεράσουμε τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, το ορόσημο των ευρωεκλογών τον Ιούνιο του 2024 θα είναι καθοριστικό.
Τότε θα φανεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τη νέα ηγεσία έχει προοπτικές ανάκαμψης.
Αν ναι, θα πάρει μια ανάσα. Αν όχι, θα χρειαστεί να ψάξει μια νέα νέα ηγεσία.
