Καμιά φορά γράφεται και έτσι η Ιστορία. Με το θυμικό. Δεν ήταν η αγανάκτηση που γέμισε κάποτε τις πλατείες; Τώρα είναι η κούραση. Δεν ήταν τότε οι κρεμάλες και το σύνθημα «να καεί το μπ… η Βουλή»; Τώρα είναι η μπίρα, η παροχέτευση της μπίρας στο χώμα και το πρόγραμμα του DJ. Από τους «αγανακτισμένους» της πλατείας Συντάγματος, της πάνω και της κάτω πλατείας, στους «κουρασμένους» της πλατείας Βαρνάβα και της πλατείας του Αγίου Γεωργίου. Κάθε συναίσθημα και την πλατεία της. Κάθε δεκαετία και την ψυχολογική της φόρτιση. Κάθε γενιά και τον νταλκά της.
Δεν είναι όμως μόνο ότι το συναίσθημα καταλαμβάνει χώρο και απλώνεται στον χρόνο. Ούτε πως, όπως όλα τα συναισθήματα, κυριαρχεί τόσο ώστε να αρνείται ακόμη και την πραγματικότητα μιας κρίσης – τότε της οικονομικής και σήμερα της υγειονομικής. Είναι και πως παράγει πολιτικά αποτελέσματα. Και αν η αγανάκτηση έγινε πριν από δέκα χρόνια η καύσιμη ύλη για να διαλυθεί ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, η κούραση σήμερα γίνεται η μαγιά για να εξαγγελθεί ακόμη ένα πρωθυπουργικό διάγγελμα. Λίγη υπομονή, ας ζήσουμε ολόκληρο το Πάσχα σαν Μεγάλη Εβδομάδα για να κάνουμε Ανάσταση το καλοκαίρι. Λίγη αυτοσυγκράτηση, ας μη στήσουμε σούβλες στις πλατείες. Λίγη ενσυναίσθηση, ας μην υποχρεώνουμε 55χρονους DJ να φτιάχνουν, πάνω στην κούραση της μέσης ηλικίας, αντί για προγράμματα κλαμπάτα προγράμματα με κλαρίνα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
