Θα περίμενε κανείς ότι η συζήτηση για την αναθεώρηση του καταστατικού χάρτη της χώρας θα ήταν μια ολοκληρωμένη πρόβα για τη συναίνεση που απαιτεί η διαχείριση κρίσιμων εθνικών θεμάτων τα οποία είναι ανοιχτά και καθημερινά επιβαρύνονται. Δεν ήταν. Και η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στο σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, με το μεγαλύτερο ποσοστό να επιμερίζεται στα δυο κόμματα εξουσίας. Σκοπιμότητες, κοντόθωρες αντιλήψεις και τακτικισμοί απέτρεψαν τη Βουλή να ομονοήσει σε μια κορυφαία διαδικασία όπως είναι η αναθεώρηση του Συντάγματος, η οποία εκ των πραγμάτων δεν είναι μια τακτική διαδικασία, αλλά έχει τον χαρακτήρα ενός έκτακτου γεγονότος μείζονος πολιτικής και κοινωνικής σημασίας.
Ετσι η παρούσα αναθεώρηση, παρότι απέχει από την προηγούμενη σχεδόν 11 χρόνια, είναι και αυτή λειψή, καθώς δεν απέτυχε μόνο στο να δημιουργήσει τις απαιτούμενες συνθήκες εθνικής συνεννόησης στη χώρα, αλλά επιπλέον άφησε εκτός, και πάλι, μείζονα θέματα όπως είναι ο χωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ο επανακαθορισμός του άρθρου 24 περί προστασίας του περιβάλλοντος, ο τρόπος ορισμού της ηγεσίας της Δικαιοσύνης κ.ά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
