Περί εκπροσώπων… έρημων και απρόσωπων

Με αφορμή τα επαναλαμβανόμενα φαινόμενα πολιτικής κακοφωνίας και, αν μη τι άλλο, ατυχούς ενημέρωσης και εκπροσώπησης, όπως κατεγράφη και την περασμένη εβδομάδα με το σκάνδαλο Λιγνάδη, παρασκηνιακώς διεξάγονται διάφορες ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Ετυχε λοιπόν να παρακολουθήσουμε μία από αυτές, ιδιαιτέρως για τα προβλήματα επικοινωνίας που αντιμετωπίζουν κατά καιρούς οι κυβερνήσεις, όλες οι κυβερνήσεις, μηδέ εξαιρουμένης της σημερινής. Οι δύο συνομιλητές μας αναζητούσαν στον χρόνο πρόσωπα που έπαιξαν ρόλο ουσιαστικό στα θέματα ενημέρωσης και επικοινωνίας. «Πες μου πόσοι κυβερνητικοί εκπρόσωποι έχουν καταγραφεί στη μνήμη σου» ρώτησε ο ένας. «Οντως», απάντησε ο έτερος, «δεν είναι πολλοί, μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού», για να προσθέσει αμέσως μετά ότι «αν εξαιρέσεις τον Λαμπρία στα χρόνια του Καραμανλή, τον Λαλιώτη στην εποχή του προγράμματος σταθεροποίησης μεταξύ 1985 και 1987 και την παρουσία του Βαγγέλη Βενιζέλου δίπλα στον Παπανδρέου στα χρόνια των διώξεων και της αντιπολίτευσης, δεν μπορείς να διακρίνεις πολλούς άλλους». «Ισως», συνέχισε μονολογώντας, «μπορώ να θυμηθώ κάπως τον Τηλέμαχο Χυτήρη, τον Δημήτρη Ρέππα και άντε τον Θοδωρή Ρουσόπουλο στη διάρκεια της θητείας του Κώστα Καραμανλή». «Οντως», ανταπάντησε ο πρώτος, «από εκεί και πέρα το χάος». «Γιατί όμως;» επέμεινε, και έδωσε σχεδόν αυτόματα την απάντησή του: «Γιατί απλούστατα οι περισσότεροι των προαναφερθέντων διέθεταν γνώση, εμπειρίες και, ιδιαιτέρως, ήσαν πολιτικά αυθύπαρκτοι, πραγματικοί παραγωγοί πολιτικής, και όχι απλοί μεταφορείς της όποιας γραμμής, όπως οι πιο πολλοί των νεότερων χρόνων». «Πράγματι», συμπλήρωσε ο δεύτερος, «τα τελευταία χρόνια είχαμε εκπροσώπους κατ’ ανάθεση, η όποια εξουσία τους ήταν δοτή, γι’ αυτό και μόλις έφυγαν οι προβολείς από πάνω τους χάθηκαν…». Αυτά τα ολίγα περί εκπροσώπησης και επικοινωνίας. Ας τα γνωρίζουν οι αναθέτοντες τα καθήκοντα και όσοι με ευκολία περισσή και άνεση τα αναλαμβάνουν…

Η κυβέρνηση μεταξύ πανδημίας και #ΜeToo
Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από την εμφάνιση της πανδημίας του κορωνοϊού στη χώρα μας, αλλά και την ανάδειξη εκδοχών του κινήματος #ΜeToo, αναζητήσαμε τις όποιες επιδράσεις των νέων φαινομένων στην πολιτική ζωή της χώρας και ιδιαιτέρως κατά πόσο επηρεάζουν τη δημοσκοπική θέση των κομμάτων. Στους κύκλους των δημοσκόπων κοινή είναι η πεποίθηση ότι η πανδημία δεν έχει επηρεάσει, μέχρι τώρα τουλάχιστον, καθοριστικά την εκλογική δύναμη των κομμάτων. Ο κ. Μητσοτάκης κατά την εκδήλωση του πρώτου πανδημικού κύματος κέρδισε, με τις έγκαιρες και αποφασιστικές επιλογές του, την εμπιστοσύνη της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών. Ωστόσο το κεφάλαιο εμπιστοσύνης που αποκτήθηκε στη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του περσινού χρόνου άρχισε να απομειώνεται με την εκδήλωση του δευτέρου και ισχυρότερου κύματος το περασμένο φθινόπωρο. Στην παρούσα φάση όσοι αξιολογούν τις τάσεις του εκλογικού σώματος θεωρούν ότι οι όποιες φθορές έχουν καταστεί εν πολλοίς ελεγχόμενες. Επισημαίνουν ιδιαιτέρως το γεγονός ότι οι επιτυχημένοι και καλά οργανωμένοι εμβολιασμοί των μεγάλων ηλικιών έχουν «μπετονάρει» τον ευρύ κύκλο των συνταξιούχων, οι οποίοι δεν δείχνουν διαθέσεις μετακίνησης. Αντιθέτως, αν και δεν έχουν ακόμη στοιχεία, εκτιμούν ότι το σκάνδαλο Λιγνάδη άνοιξε κάποια ρήγματα στο κυβερνητικό μέτωπο. Ωστόσο πιστεύουν ότι οι πολίτες επανέρχονται στα θεμελιώδη. Για τους περισσότερους των ερευνητών, προϊόντος του χρόνου, όλα θα πάρουν τη θέση τους, αλλά το μέτωπο που εν τέλει θα καθορίσει τη στάση των πολιτών απέναντι στις πολιτικές δυνάμεις θα είναι αυτό της οικονομίας. Με τη διαφορά ότι στο γήπεδο αυτό τα πράγματα παραμένουν επί του παρόντος αδιαμόρφωτα. Οι προσδοκίες είναι μεγάλες βεβαίως, αλλά οι πολιτικές ανάκαμψης δεν έχουν ακόμη ξεδιπλωθεί. Εν όψει αυτών και επειδή πολλά έχουν μεσολαβήσει κατά τη διάρκεια της πανδημίας στην οικονομία, προτρέπουν χαρακτηριστικά τον Πρωθυπουργό «να ανεβάσει καινούργιο έπος στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, γιατί το παλαιό δεν κόβει πια εισιτήρια…». Και ο νοών νοείτω…