Οι εικόνες που άφησε πίσω της η καταιγίδα «Daniel» ήταν τρομακτικές. Παραπέμπουν σε άλλον κόσμο, σε υδάτινο, κατακλυσμιαίο, στις απαρχές του πολιτισμού, στον καιρό της Πύρρας και του Δευκαλίωνα. Τα θύματα απροσδιόριστα και οι καταστροφές ανείπωτες. Οι υποδομές παραδομένες στο έλεος της πλημμύρας, όπως και τα ποιμνιοστάσια και οι καλλιέργειες για δεύτερη φορά σε τρία χρόνια, καθώς το 2021 η περιοχή είδε το κακό πρόσωπο του «Ιανού».
Μια ηλικιωμένη γυναίκα από τον Δομοκό, βγαίνοντας στο μπαλκόνι της την περασμένη Πέμπτη, αναφώνησε έκπληκτη: «Πω, πω, ο κάμπος έγινε γιαλός…», αποδίδοντας πλήρως την κατακλυσμιαία κατάσταση που επικρατούσε στη Θεσσαλία.
Ολη η ζώνη από τα Φάρσαλα και τη Σοφιάδα μέχρι την Καρδίτσα, τον Παλαμά και τα Τρίκαλα ήταν πνιγμένη σε θολά κρύα νερά, απειλώντας τις ζωές χιλιάδων αποκλεισμένων πλημμυροπαθών κατοίκων, που αναζητούσαν βοήθεια μα δεν έβρισκαν και αναγκάστηκαν με ίδια μέσα, με βάρκες, τρακτέρ, σκαπτικά και ό,τι είχαν και δεν είχαν, να σώσουν ό,τι σωζόταν.
Η αγωνία στο απόγειό της για τους αγνοούμενους
Εφτασε απόγευμα για να φτάσουν τα ελικόπτερα και οι σωστικές λέμβοι της Πολιτικής Προστασίας και του Στρατού και να περιμαζέψουν τους ξεπαγιασμένους ηλικιωμένους από τα πρόχειρα καταφύγια. Ζοφερές οι εικόνες και η αγωνία στο απόγειό της για τους αγνοούμενους και τους πνιγμένους.
Ξεχείλιζαν ο πόνος και η απορία στα πρόσωπα των διασωθέντων. Και μαζί η οργή και η αποκαρδίωση για τη βοήθεια που αργούσε, για την ανύπαρκτη πολιτική προστασία και για τις πρόνοιες που δεν ελήφθησαν, παρά τις πολλές προειδοποιήσεις από τους μετεωρολόγους. Είχε προηγηθεί πριν από δυο μέρες η καταστροφή του Πηλίου, του Βόλου και συνολικά της Μαγνησίας, έπειτα από μια πρωτοφανή σε ένταση και όγκο νεροποντή που δεν είχε προηγούμενο.
Το Πήλιο, βόρειο και νότιο, ξύπνησε την περασμένη Τρίτη με τους δρόμους να χάσκουν, πολλά σπίτια να αιωρούνται σε γκρεμούς καινούργιους, τα καλντερίμια πνιγμένα στις λάσπες και στις πέτρες, τα αυτοκίνητα βυθισμένα στη θάλασσα και τους κατοίκους και τους παραθεριστές έκπληκτους από την ένταση του φαινομένου και το μέγεθος της καταστροφής. Και τον ιστορικό συνεταιρισμό της Ζαγοράς να θρηνεί τα πρόωρα πεσμένα από τα δέντρα φημισμένα μήλα του.
Τα ίδια και χειρότερα στην πόλη του Βόλου, η οποία υποδέχθηκε κοντά στα 150 εκατομμύρια τόνους φερτών υλικών και λάσπης που κατέβηκαν ορμητικά από το βουνό των Κενταύρων και διέλυσαν το μεγάλο λιμάνι του Παγασητικού. Η πόλη έμεινε τέσσερις μέρες χωρίς ρεύμα και νερό, με τους κατοίκους σε απόγνωση και τους μαυραγορίτες να εκμεταλλεύονται τις συνθήκες και να πωλούν πέντε ευρώ την εξάδα φιαλών νερού!
Η κλιματική κρίση απαιτεί νέους και τεράστιους πόρους
Το κλιματικό φαινόμενο έδωσε μέσα σε λίγες μέρες χτύπημα διαδοχικό, σαν να ήθελε να επιβεβαιώσει κατά τρόπο εμφατικό την παρουσία του. Πριν καλά-καλά σβήσει η μεγαλύτερη πυρκαγιά της Ευρώπης που κατέκαψε το προστατευμένο δάσος της Δαδιάς και σχεδόν ολόκληρη τη Θράκη, από την Αλεξανδρούπολη και το Διδυμότειχο μέχρι τα ορεινά της Κομοτηνής, ήλθε η ιστορικών διαστάσεων καταιγίδα να πνίξει ολόκληρη τη Θεσσαλία, για να αποκαρδιώσει τους πάντες και τα πάντα.
Οι καταστροφές που είναι απροσμέτρητες δηλώνουν ότι στο εξής θα απαιτηθεί δέσμευση πολύ υψηλότερων πόρων τόσο για την πρόληψη των ακραίων κλιματικών επεισοδίων όσο και για την αποκατάσταση των ζημιών που θα αφήνουν πίσω τους. Εκτιμάται ότι στα χρόνια που θα ακολουθήσουν η πολιτεία θα είναι υποχρεωμένη να δεσμεύει 1%-2% του ΑΕΠ ετησίως για κλιματικούς σκοπούς.
Και σαν να μην έφταναν τα ακραία κλιματικά γεγονότα, ήλθε και το πρωτοφανές φονικό του 36χρονου Αντώνη Καρυώτη από τον Αγιο Νικόλαο της Κρήτης να «μαυρίσει» την εικόνα της Ελλάδας. Το πλήρωμα του «Blue Horizon», κυνικό και απάνθρωπο, πέταξε χωρίς δεύτερη σκέψη τον άτυχο Κρητικό στη θάλασσα στο λιμάνι του Πειραιά και τον άφησε αβοήθητο με αποτέλεσμα να πνιγεί.
Η δολοφονία προκάλεσε μέγιστη οργή σε ολόκληρη τη χώρα. Η εικόνα των αποκτηνωμένων ναυτικών να σπρώχνουν έναν αργοπορημένο ταξιδιώτη κάτω από τον καταπέλτη του πλοίου και αμέσως μετά να γυρίζουν την πλάτη δίνοντας σήμα απόπλου στον πλοίαρχο συγκλόνισε τους πάντες. Ηταν η συγκεκριμένη δολοφονία ακραίο κοινωνικό φαινόμενο, δηλωτική της υποχώρησης πανάρχαιων πανανθρώπινων αξιών και της σήψης που κατακλύζει πάμπολλες πλευρές της δημόσιας ζωής.
Ολα μαζί απογοητεύουν και αποκαρδιώνουν τους πολίτες, οι περισσότεροι των οποίων διερωτώνται ποια κατάρα άραγε καταδιώκει τούτο τον τόπο… Τι είναι αυτό που δεν επιτρέπει στη χώρα να ανασάνει και κατρακυλάει κάθε τόσο από κρίση σε κρίση; Είναι το μυθολογικό σισύφειο άγος που μας βαραίνει ή απλά είναι η καθυστέρηση που δεν έπαψε ποτέ να μας συνοδεύει;
Οσοι έχουν αίσθηση του τόπου και της ελληνικής κοινωνίας δεν έχουν αμφιβολίες για το τις πταίει. Είναι τα πολλαπλά διαρθρωτικά και θεσμικά ελλείμματα που δεν αφήνουν τον τόπο να ανασάνει και την κοινωνία να βαδίσει σε δρόμους ασφάλειας, ευημερίας, προκοπής και αλληλεγγύης. Και οι προτεραιότητες και οι κανόνες επίσης δεν τέθηκαν ποτέ με σαφήνεια, ούτε υπηρετήθηκαν με συνέπεια στον χρόνο.
Ηλθε ο καιρός πια πολλά να αλλάξουν. Αλλιώς η Ελλάδα δεν θα απαλλαγεί ποτέ από το σισύφειο άγος, ούτε θα σωθεί, παρά θα διολισθαίνει από φαινόμενο σε φαινόμενο και από καταστροφή σε καταστροφή.
