Τοπόσημα

Χωρισμένος σε περιφέρειες, είναι μάλλον παραπειστικός. Σε αυτή τη νέα μη κανονικότητα του τέταρτου κύματος ο επιδημιολογικός χάρτης θα ήταν πιο ακριβής εάν χωριζόταν σε κλαμπ, μπαρ και πλατείες. Σε αυτά που δείχνουν να είναι τα τοπόσημα της διασποράς της μετάλλαξης Δέλτα ανάμεσα στις νεότερες ηλικίες. Ασφαλώς δεν έχει και τόση σημασία εάν σε βρει ο κορωνοϊός με το ποτό στο χέρι να χορεύεις ή σκυμμένο στο αφτί του διπλανού σου. Εχει όμως σημασία ότι κι αυτή και άλλες ομάδες του άμαχου πληθυσμού κήρυξαν το τέλος του πολέμου πριν κηρυχθεί επισήμως το τέλος. Η αίσθηση της απειλής χάθηκε, ενώ το μέτωπο είναι ακόμη ανοικτό.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως πριν βιαστούν οι άμαχοι, βιάστηκαν τα κυβερνητικά επιτελεία. Πριν να έρθει το τέλος δεν αποσύρθηκε και το υπερόπλο της μάσκας; Πριν το τέλος δεν άνοιξε και η διασκέδαση στη λογική τού όλοι οι καλοί χωράνε – όρθιοι και καθήμενοι, εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι, χρήστες του voucher των 150 ευρώ και αρνητές; Και δεν άνοιξε και ο τουρισμός επειδή η κυβέρνηση δεν ήθελε να μετρήσει την πανδημία σε χαμένα καλοκαίρια από τις απώλειες σε τουριστικό συνάλλαγμα; Ακόμη όμως και αν η κυβέρνηση δεν αφιερωνόταν τους χειμώνες στην προστασία της δημόσιας υγείας και τα καλοκαίρια στην αναθέρμανση της διασωληνωμένης οικονομίας, η εικόνα δεν θα άλλαζε. Τα τοπόσημα του επιδημιολογικού χάρτη είναι απολιτίκ. Εδώ και δεκαετίες, στα μπαρ και στις πλατείες δεν κυβερνά καμία κυβέρνηση.