Αν και, όσοι τουλάχιστον ασχολούμασταν συστηματικά με την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας στο μετα-ψυχροπολεμικό σκηνικό, γνωρίζαμε τη «στρατηγική ευαισθησία» της Μόσχας απέναντι στην Ουκρανία, η αλήθεια είναι ότι κανείς μας δεν περίμενε αυτή την αστραπιαία κλιμάκωση. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Σε διάγγελμά του τις πρώτες πρωινές ώρες της 24ης Φεβρουαρίου ο ρώσος πρόεδρος «ενημέρωσε» τον πλανήτη για το ότι η Ρωσία δεν αισθάνεται άνετα με το γεγονός ότι η Ουκρανία συνομιλεί με τη Δύση και ότι η πρώτη πρέπει να «απο-ναζιστοποιηθεί» [sic]. O πόλεμος στην Ουκρανία ξεκίνησε υπό το πέπλο της πλέον ομιχλώδους αφορμής που έχει ακουστεί ποτέ από την εποχή της ωραίας Ελένης. Η λέξη αφορμή δεν είναι τυχαία, όπως θα δειχθεί παρακάτω.

Ασφαλώς και η Ουκρανία δεν διοικείται από νεο-Ναζί. Η σκοτεινή πλευρά της περιόδου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με μεγάλο τμήμα των Ουκρανών να συντάσσεται με τους Ναζί εξαιτίας του Μεγάλου Λιμού που η εμμονή του Στάλιν με την επιβεβλημένη κολεκτιβοποίηση παρήγαγε εκατόμβες νεκρών που υπολογίζονται σύμφωνα με τα Hνωμένα Εθνη σε 7-10 εκατομμύρια πολίτες, δημιουργεί έναν σαφέστατο προβληματισμό. Ή εθνικοί ήρωες των Ουκρανών, όπως ο Στέφαν Μπαντέρα, που στην ουσία ήταν υπεύθυνος για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων στο εσωτερικό της χώρας, αναδεικνύουν το πρόβλημα. Αλλά το να υποστηρίζει ο ρώσος πρόεδρος ότι επιτίθεται στην Ουκρανία για να σώσει τους πολίτες εκεί από τη νεο-Ναζιστική συνωμοσία ηχεί ως επιχείρημα κίβδηλο. Πόσω μάλλον όταν το σύνολο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη σήμερα έχει αναπτύξει σχέσεις οικονομικής εξάρτησης με το Κρεμλίνο.

Περιεχόμενο για συνδρομητές

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Έχετε ήδη
συνδρομή;

Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω

Θέλετε να γίνετε συνδρομητής;

Μπορείτε να αποκτήσετε την συνδρομή σας από εδω