Εδώ και δύο εβδομάδες, η Ευρώπη βιώνει τον πρώτο μείζονα πόλεμο επί του εδάφους της μετά το 1945. Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να είναι αρκετό για να υπάρχει περισυλλογή, προσπάθεια να βρεθεί τρόπος η τραγωδία και το αιματοκύλισμα να σταματήσουν και να μπορέσει να βρεθεί το άνοιγμα που θα οδηγήσει στην «επόμενη ημέρα» – η οποία θα είναι πολύ δύσκολη, σκληρή και απρόβλεπτη. Ηδη άλλωστε, αυτός ο (προς το παρόν σύντομος) πόλεμος φθοράς έχει κόστη για όλους, και όχι μόνο για τη Ρωσία, εναντίον της οποίας έχουν επιβληθεί οι σκληρότερες κυρώσεις όλων των εποχών.
Ας μην είμαστε όσο πολωμένοι στον δημόσιο διάλογο, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτή τη χώρα. Κάποτε ήταν οι μνημονιακοί κατά των αντιμνημονιακών, σήμερα είναι οι φιλορώσοι κατά των αντιρώσων. Η αδυσώπητη πραγματικότητα είναι ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν «έβαλε φωτιά» στο μεταψυχροπολεμικό σκηνικό και ήδη αυτή η κίνηση μοιάζει να άδειασε ό,τι είχε απομείνει από το «θετικό κεφάλαιο» της χώρας του διεθνώς. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι νέοι άνθρωποι αναζητούν τρόπους να φύγουν από τη χώρα. Και ναι, φυσικά τασσόμαστε υπέρ εκείνου που αμύνεται περί βωμών και εστιών. Τούτος ο πλανήτης όμως δεν ανήκει στους αγγέλους ούτε στους ιδεαλιστές που βλέπουν σήμερα εκατομμύρια πρόσφυγες, κατά κύριο λόγο γυναίκες και παιδιά, να εγκαταλείπουν τις εστίες τους μέσα στον φόβο και κάνουν σαν αυτό να συμβαίνει για πρώτη φορά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
