«Μην έχετε αμφιβολίες, αναπτύσσονται νέες στρατηγικές πια στη Μέση Ανατολή, οι συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά μετά τα πολλά γεγονότα του τελευταίου χρόνου, και δη των τελευταίων δύο μηνών, και πλέον έπειτα από τα καίρια πλήγματα που επέφερε το Ισραήλ στον «Αξονα της Αντίστασης», στους πληρεξούσιους του Ιράν στη Γάζα και στον Λίβανο, πάμε για μεγάλα πράγματα, οδεύουμε προς νέα διευθέτηση της προβληματικής και εκρηκτικής ευρύτερης περιφερειακής ζώνης».
Αυτό είναι το νέο σήμα που εκπέμπεται κυρίως από το Ισραήλ, αλλά και τις ΗΠΑ, την ώρα που η σύγκρουση κορυφώνεται και η Τεχεράνη αποφάσισε να εμπλακεί η ίδια στοχεύοντας για δεύτερη φορά τη χώρα του Μπενιαμίν Νετανιάχου με την εκτόξευση περίπου 180 υπερηχητικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς.
Αμερικανικές πηγές στην Αθήνα μιλούν για «νέο τοπίο στα πεδία της μακροχρόνιας σύγκρουσης της Μέσης Ανατολής» και για «νέα στρατηγήματα», που φαντάζουν ικανά, στον βαθμό που εξελιχθούν και επιτύχουν, να αλλάξουν τις συνθήκες για τα επόμενα πενήντα χρόνια στη διακεκαυμένη εμπόλεμη ζώνη.
Αναλυτές των νέων συνθηκών εξηγούν ότι η εκδηλωθείσα πριν από έναν ακριβώς χρόνο αιφνιδιαστική επίθεση της Χαμάς από την περίκλειστη και πολιορκημένη επί χρόνια Γάζα εναντίον του Ισραήλ, που αφάνισε 1.200 αμέριμνους πολίτες και οδήγησε σε βασανιστική ομηρεία άλλους περίπου 300, συγκλόνισε την ισραηλινή κοινωνία, μετέδωσε αισθήματα απόλυτης ανασφάλειας και φανέρωσε υπαρξιακού τύπου απειλές για τη χώρα.
Η ανοχή των Αράβων
Εχει εξαιρετική σημασία το γεγονός ότι της αιματηρής εισβολής είχαν προηγηθεί προσπάθειες ανοιγμάτων του Τελ Αβίβ προς την ευρύτερη ζώνη της Αραβικής Χερσονήσου και της Βόρειας Αφρικής. Οι περιβόητες συμφωνίες του Αβραάμ που προέβλεπαν ηλεκτρικές και ψηφιακές διασυνδέσεις μεταξύ μεγάλης ομάδας αραβικών χωρών και έτειναν προς επικύρωση, ενώ πέρυσι τον Σεπτέμβριο, λίγες ημέρες πριν από την αιματηρή επίθεση της Χαμάς, είχε υπογραφεί στο πλαίσιο της συνόδου των G-20 στο Νέο Δελχί μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ Ινδίας, ΗΠΑ, Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας, Ευρωπαϊκής Ενωσης συνολικά και μεμονωμένα της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας για τον IMEC, ένα ξεχωριστό γεωπολιτικό, ενεργειακό, ψηφιακό και εμπορικό δρόμο διασύνδεσης Ινδίας, Μέσης Ανατολής και Ευρώπης με ενδιάμεσους σταθμούς το Ισραήλ, την Κύπρο και την Ελλάδα.
Με την επίθεση της Χαμάς όλα εκείνα τα σχέδια πάγωσαν και επιπλέον ενισχύθηκε η πεποίθηση στο Ισραήλ ότι χωρίς εξάλειψη της μεγάλης υπαρξιακού τύπου απειλής δεν υπάρχει μέλλον. Ηταν τέτοιο το σοκ στο Τελ Αβίβ που επέβαλε πλήρη μεταβολή της στρατηγικής και την υιοθέτηση νέων, πιο ριζοσπαστικών και αιματηρών δογμάτων απέναντι στο θεοκρατικό Ιράν και στις δορυφορικές δυνάμεις που το υποστηρίζουν.
Το γενικευμένο ξεκαθάρισμα και η Μοσάντ
Οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ιθύνοντες του Ισραήλ μετά το πρώτο σοκ είδαν την επίθεση της Χαμάς ως ευκαιρία ενός γενικευμένου ξεκαθαρίσματος σε ολόκληρη την περιοχή. Στη βάση αυτών των νέων δογμάτων και της νέας στρατηγικής εξελίχθηκαν η ισοπέδωση της Γάζας με περίπου 40.000 νεκρούς και η εξαθλίωση άλλων περίπου 2 εκατομμυρίων Παλαιστινίων. Και όταν σκότωσαν τον ηγέτη της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια στην Τεχεράνη και έκριναν ότι η συγκεκριμένη απειλή ελέγχθηκε, μετέφεραν την πίεση στη Χεζμπολάχ του Λιβάνου.
Οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ οργάνωσαν αρχικώς την εξουδετέρωση χιλιάδων μαχητών της με τη δολιοφθορά και την ταυτόχρονη έκρηξη των φορητών μπίπερς εσωτερικής ενδοεπικοινωνίας και ακολούθως την εξόντωση του ηγέτη της Χασάν Νασράλα, τον αποκεφαλισμό όλης της ηγετικής ομάδας και πλέον επιχειρούν εντός του λιβανικού εδάφους. Αμερικανικές πηγές στην Αθήνα θεωρούν ότι «η πρωτοφανής επιχείρηση του Ισραήλ εναντίον της Χεζμπολάχ είναι για σεμινάριο, θα διδάσκεται για χρόνια στις σχολές πολέμου» και εκτιμούν ότι θα έχει συνέχεια.
Η θεοκρατική Τεχεράνη ταλαντεύθηκε αρχικώς, αλλά υπό το βάρος των καθοριστικών πληγμάτων που δέχθηκε στη μεγαλύτερη, από το 1982, πολεμική επένδυση εκτός των συνόρων της αναγκάστηκε να απαντήσει με την εκτόξευση 180 υπερηχητικών πυραύλων εναντίον του Ισραήλ, επιτρέποντας στον Μπενιαμίν Νετανιάχου να ενεργοποιήσει τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του για πλήρη επαναδιευθέτηση της περιοχής.
Στόχος το θεοκρατικό καθεστώς και το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν
Τώρα τελούμε εν αναμονή της ισραηλινής απάντησης εναντίον της Τεχεράνης, η οποία αναμένεται σφοδρή και κατά τα φαινόμενα δεν θα περιοριστεί σε στρατιωτικούς και οικονομικούς στόχους, αλλά θα έχει διάρκεια και ευρύτερες στοχεύσεις, που φθάνουν μέχρι την αλλαγή του θεοκρατικού καθεστώτος του Ιράν. Μόνο τυχαίο δεν θεωρείται το πρόσφατο μήνυμα Νετανιάχου προς τον ιρανικό λαό, με το οποίο διαχώριζε τους καταπιεσμένους πολίτες από τη θρησκευτική ηγεσία και προέβλεπε τη γρήγορη κατάρρευσή της.
Η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία του Ισραήλ δεν κρύβει ότι έχει πλέον την ευκαιρία να επιφέρει καίριο πλήγμα στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και έτσι να δημιουργήσει συνθήκες εθνικής ήττας για τη θεοκρατική ηγεσία, της μόνης που μπορεί να ενεργοποιήσει τις αντίθετες προς το καθεστώς των μουλάδων εσωτερικές δυνάμεις, εθνοτικές και κοινωνικές. Αμερικανικές πηγές, παρότι σημειώνουν την αντίθεση του Τζο Μπάιντεν, δεν κρύβουν ότι το ενδεχόμενο ενός τέτοιου σφοδρού πλήγματος στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν δεν είναι απίθανο. Και υπενθυμίζουν πως και οι προηγούμενες εκκλήσεις του Μπάιντεν για κατάπαυση του πυρός στη Γάζα αγνοήθηκαν από το Ισραήλ.
Προς επίρρωση των παραπάνω οι ίδιες πηγές εκτιμούν ότι τα ευρύτερα σχέδια Νετανιάχου δεν είναι αβάσιμα. Πιστεύουν ότι το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν, 45 χρόνια μετά την ισλαμική επανάσταση του 1979, έχει εξαντληθεί πολιτικά και ιδεολογικά. Απέναντί του στοιχίζονται πλέον αντίθετες εθνοτικές και κοινωνικές δυνάμεις, οι γυναίκες και οι νέοι δεν αντέχουν την ατμόσφαιρα ανελευθερίας και είναι έτοιμοι να ξεσηκωθούν. Ιδιαιτέρως αναφέρονται στις αζερο-ιρανικές και ιρακινο-ιρανικές μειονότητες στον Βορρά και στον Νότο της χώρας, επισημαίνοντας προς τούτο τις υποσχέσεις για ενσωμάτωση στον εθνικό κορμό που έδωσε πρόσφατα ο νεοεκλεγείς, μετριοπαθέστερος των μουλάδων, πρόεδρος του Ιράν Μασούντ Πεζεκσιάν.
Γενικώς οι Αμερικανοί θα ευνοούσαν τέτοιες εξελίξεις στο Ιράν, επειδή ακριβώς θα επέτρεπαν την αλλαγή των προτύπων στην περιοχή και θα οδηγούσαν σε επαναδιευθέτηση όλη τη ζώνη, απαλλάσσοντας το Ισραήλ από υπαρξιακού τύπου απειλές και διευκολύνοντας τη δική τους απαγκίστρωση από τη Μέση Ανατολή και την ενεργότερη παρουσία τους στη ζώνη του Ειρηνικού, όπου θεωρούν ότι διακυβεύονται δικά τους στρατηγικά συμφέροντα εξαιτίας της κινεζικής ανάπτυξης.
Η ανοχή των Αράβων
Το σενάριο της επαναδιευθέτησης της εύφλεκτης μεσανατολικής ζώνης ευνοείται, όπως λένε οι γνωρίζοντες, και από τη σχεδόν αδιάφορη στάση της Σαουδικής Αραβίας και των οικονομικά ισχυρών του Περσικού Κόλπου, οι οποίοι, με εξαίρεση το Κατάρ, αντιτίθενται στο Ιράν. Πιστεύουν ότι μια νέα διευθέτηση πιθανώς στο μέλλον να επέτρεπε και τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, που αποτελεί και τη βάση της διαρκούς κρίσης στην περιοχή.
Περιττό να σημειώσουμε ότι το σενάριο επαναδιευθέτησης της περιοχής περιλαμβάνει και τη μετεξέλιξη του σημερινού κουρδικού μορφώματος σε κράτος. Σε ένα φιλοαμερικανικό κράτος-σφήνα ανάμεσα στο Ιράν και το Ισραήλ. Αυτός είναι ο λόγος που ο Ταγίπ Ερντογάν έσπευσε τις προηγούμενες μέρες να καταγγείλει το Ισραήλ ότι σε επόμενη φάση θα στοχεύσει και τη χώρα του, δείχνοντας κατά βάση την Ανατολία, όπου κατοικούν περίπου 15 εκατομμύρια Κούρδοι.
Τα σενάρια συνήθως δεν επιβεβαιώνονται, ούτε και τα μεγαλεπήβολα σχέδια έχουν ευτυχή κατάληξη. Επί του παρόντος ωστόσο έχουμε το Ισραήλ να έχει υιοθετήσει το στρατήγημα της «Νέας Τάξης» και να προσπαθεί να αντιμετωπίσει με περίσσια βαρβαρότητα ταυτόχρονα τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ, τους Χούθι, τις φιλο-ιρανικές πολιτοφυλακές του Ιράκ και εσχάτως τον μέντορα όλων αυτών, το θεοκρατικό Ιράν.
Το στρατήγημά του για επικράτηση έναντι όλων και επαναδιευθέτηση της μεσανατολικής ζώνης φαντάζει ανεδαφικό και ίσως υπερφίαλο. Ωστόσο αυτό είναι και αυτό καθοδηγεί τον Νετανιάχου και σύσσωμες πια τις εθνικές δυνάμεις του Ισραήλ, με την υποστήριξη των Αμερικανών, των Ευρωπαίων και την ανοχή της πλειονότητας των Αράβων.
