Η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στο αχανές και κακόγουστο «Παλάτι του Κοινοβουλίου» – ένα κτίριο-απότοκο της θλιβερής περιόδου Τσαουσέσκου – τον Απρίλιο του 2008 στο Βουκουρέστι έμεινε στην ελληνική διπλωματική ιστορία λόγω του περίφημου βέτο (που στην πραγματικότητα δεν ήταν βέτο) της κυβέρνησης Καραμανλή στην πρόσκληση της τότε «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» για ένταξη στη Βορειοατλαντική Συμμαχία. Ωστόσο, ένα ζήτημα πολύ κρισιμότερο απασχόλησε τους «μεγάλους του ΝΑΤΟ» σε εκείνη τη Σύνοδο. Η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους του νεότερου, σε μια επίδειξη γεωπολιτικής ύβρεως, πίεσε να προσκληθούν άμεσα για ένταξη στο ΝΑΤΟ η Ουκρανία και η Γεωργία. Η πρόταση αυτή τελικώς δεν πέρασε ως είχε, αλλά στο Κοινό Ανακοινωθέν που εκδόθηκε αναφέρεται ρητά (παράγραφος 23) ότι «αυτές οι χώρες θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ». Χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία μίλησαν για την ανάγκη να μην αγνοηθούν τα συμφέροντα ασφαλείας της Μόσχας, αλλά εις μάτην. Το ΝΑΤΟ υποσχέθηκε κάτι που δεν μπορούσε – και μάλλον δεν μπορεί – πραγματικά να προσφέρει, ενώ παράλληλα τροφοδότησε το αίσθημα περικύκλωσης της Ρωσίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
