Οσα συνέβησαν στις Βρυξέλλες το διήμερο 30 Ιουνίου -1 Ιουλίου μπορεί να φαίνονται περίεργα σε ορισμένους οι οποίοι δεν γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ενωση. Σίγουρα όμως δεν εκπλήσσουν όσους παρακολουθούν στενά τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Οι εξαντλητικές και μαραθώνιες διαπραγματεύσεις, οι διακοπές συνεδριάσεων και οι διμερείς ή τριμερείς συναντήσεις, η επίμονη αναζήτηση συναινέσεων ακόμα και με επώδυνους, ενίοτε ατελείς, συμβιβασμούς, οι αναπόφευκτοι παρασκηνιακοί χειρισμοί, είναι τα χαρακτηριστικά της σημερινής ΕΕ.
Από την άποψη αυτή, η επιλογή των προσώπων που θα καταλάμβαναν τα υψηλά κοινοτικά αξιώματα και θα ηγούνταν της ΕΕ για την επόμενη πενταετία δεν ήταν μια διαδικασία που θα μπορούσε να αφεθεί στην τύχη. Η έκβαση των διεργασιών έδειξε ότι η «Παλαιά Ευρώπη» ήταν αποφασισμένη να μην επιτρέψει στα κράτη της «Νέας Ευρώπης» να προκαλέσουν περισσότερα ρήγματα εν όψει των κρίσιμων επιλογών που έχει μπροστά της η ΕΕ. Παρά τις διαφωνίες που εσχάτως έχουν εμφανιστεί μεταξύ Βερολίνου και Παρισιού, οι δύο ισχυρότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης κατένειμαν μεταξύ τους τα δύο κρισιμότερα αξιώματα – της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – ενώ και άλλα δύο πόστα, του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του ύπατου εκπροσώπου για την Εξωτερική Πολιτική, επίσης κατέληξαν σε Δυτικοευρωπαίους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
