Οσα συνέβησαν στις Βρυξέλλες το διήμερο 30 Ιουνίου -1 Ιουλίου μπορεί να φαίνονται περίεργα σε ορισμένους οι οποίοι δεν γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ενωση. Σίγουρα όμως δεν εκπλήσσουν όσους παρακολουθούν στενά τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Οι εξαντλητικές και μαραθώνιες διαπραγματεύσεις, οι διακοπές συνεδριάσεων και οι διμερείς ή τριμερείς συναντήσεις, η επίμονη αναζήτηση συναινέσεων ακόμα και με επώδυνους, ενίοτε ατελείς, συμβιβασμούς, οι αναπόφευκτοι παρασκηνιακοί χειρισμοί, είναι τα χαρακτηριστικά της σημερινής ΕΕ.
Από την άποψη αυτή, η επιλογή των προσώπων που θα καταλάμβαναν τα υψηλά κοινοτικά αξιώματα και θα ηγούνταν της ΕΕ για την επόμενη πενταετία δεν ήταν μια διαδικασία που θα μπορούσε να αφεθεί στην τύχη. Η έκβαση των διεργασιών έδειξε ότι η «Παλαιά Ευρώπη» ήταν αποφασισμένη να μην επιτρέψει στα κράτη της «Νέας Ευρώπης» να προκαλέσουν περισσότερα ρήγματα εν όψει των κρίσιμων επιλογών που έχει μπροστά της η ΕΕ. Παρά τις διαφωνίες που εσχάτως έχουν εμφανιστεί μεταξύ Βερολίνου και Παρισιού, οι δύο ισχυρότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης κατένειμαν μεταξύ τους τα δύο κρισιμότερα αξιώματα – της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – ενώ και άλλα δύο πόστα, του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του ύπατου εκπροσώπου για την Εξωτερική Πολιτική, επίσης κατέληξαν σε Δυτικοευρωπαίους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
