Το μεγάλο στοίχημα

Αυτό που δεν χρειάζεται νομίζω περαιτέρω έρευνα, αυτό που έχει πέραν πάσης αμφιβολίας αποδειχθεί από τη μάχη που δίνει ο Πλανήτης με τον κορωνοϊό, είναι ότι η ανθρωπότητα αυτή τη στιγμή στηρίζεται στα κρατικά συστήματα σχεδιασμού και παροχής υπηρεσιών υγείας. Τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία και οι δημόσιοι λειτουργοί, από τους διευθυντές μέχρι τους τραυματιοφορείς και τις καθαρίστριες, έχουν ριχτεί και εδώ και παντού σε αυτή τη σκληρή μάχη με αυταπάρνηση, ακόμη και όταν τα μέσα που τους παρέχονται δεν είναι επαρκή.

Αυτό το σύστημα των κρατικών πανεπιστημίων που τόσο έχει ελεεινολογηθεί από φανατικούς αντικρατιστές, έχει στις τάξεις του  επιστήμονες-διαμάντια, από τα χείλη των οποίων κρεμόμαστε κάθε βράδυ. Βεβαίως και υπάρχουν αδυναμίες και παθογένειες στο σύστημα υγείας και στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Αυτό όμως δεν αναιρεί το ότι στον πόλεμο με τη φονική πανδημία υπάρχει ένα μόνο σύστημα στο πλάι των πολιτών. Το δημόσιο. Το ιδιωτικό απουσιάζει. Πλούσιοι και φτωχοί, διάσημοι και ανώνυμοι γιατροπορεύονται στα μεγάλα και μικρά νοσοκομεία του ΕΣΥ. Τα ιδιωτικά νοσοκομεία απέχουν, όχι γιατί δεν θα ήθελαν, αλλά γιατί δεν μπορούν. Αφού δεν μπορούν λοιπόν, την πιο κρίσιμη ώρα για την υγεία της ανθρωπότητας, μήπως θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τον ρόλο τους; Μήπως αντί να προικοδοτούμε με δημόσιο χρήμα την ιδιωτική υγεία, αξίζει να σκεφτούμε πώς θα φέρουμε εργαλεία του ιδιωτικού τομέα στο δημόσιο σύστημα; Το σύστημα που υπηρετεί το αγαθό της υγείας και στα εύκολα και στα δύσκολα; Να αναζητήσουμε πόρους που θα επέτρεπαν καλύτερη κτιριακή υποδομή, τεχνολογικό εξοπλισμό και αμοιβές που αναλογούν στις ικανότητες και στην εργασία αυτών που σήμερα ονομάζουμε ήρωες και όταν περάσει η μπόρα θα τους ξεχάσουμε; Τα ασφαλιστικά ταμεία και οι Ασφάλειες πληρώνουν τα νοσήλια του ιδιωτικού τομέα της υγείας, μαζί με τη συμμετοχή των νοσηλευομένων. Αραγε θα ήταν καλή ιδέα, μεταξύ άλλων, να εξετάσουμε τη μαζική συμμετοχή των ασφαλιστικών εταιρειών και στον δημόσιο τομέα;