Στη δυσκολότερη ίσως στιγμή στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και ενώ όλα τα γνωστά μέτωπα στη διεθνή σκηνή παραμένουν ανοιχτά, δοκιμάζοντας τις αντοχές της και τη δύσκολη πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, το τεράστιο σκάνδαλο του Κατάρ ήλθε όχι μόνο να ταράξει τα νερά, αλλά και να θέσει το βασικό πρόβλημα της έλλειψης διαφάνειας στη γενικότερη λειτουργία των οργάνων της. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι μυστικές υπηρεσίες του Βελγίου αγνόησαν τα όργανα αυτά και συνεργάστηκαν στενά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, για περισσότερο από έναν χρόνο, για την αποκάλυψη του σκανδάλου, χωρίς να υπάρξει καμία διαρροή.
Ενα αυτονόητο μάθημα για τα συμβαίνοντα στη χώρα μας, όπου οι αντίστοιχες υπηρεσίες βρίσκονται καθημερινά στο στόχαστρο επικρίσεων – συχνά από εντελώς ασχέτους με τα εξαιρετικά ευαίσθητα αυτά ζητήματα – απλώς για την αποκόμιση κομματικού οφέλους. Το αποτέλεσμα είναι να επικρατεί τελικά ένα απίστευτο «μπάχαλο», που έχει άμεσες αρνητικές επιπτώσεις στην εθνική ασφάλεια της χώρας, όταν μάλιστα είναι γνωστά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε με τον εξ Ανατολών γείτονά μας.
Φαίνεται όμως ότι άλλου είδους «μπάχαλο» επικρατεί και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο υποτίθεται ότι αποτελεί τον καθρέφτη του ευρωπαϊκού φιλελεύθερου δημοκρατικού συστήματος, που επίσης υποτίθεται ότι στηρίζεται στους κανόνες μιας ευρύτερης ηθικής συμπεριφοράς σε όλους τους τομείς και πάντως στην αποφυγή του χρηματισμού των μελών του για διάφορες εξυπηρετήσεις διαφόρων «λόμπι», που συχνά μάλιστα τους προσλαμβάνουν μετά τη λήξη της θητείας τους. Τη στιγμή που τουλάχιστον 25.000(!) λομπίστες λειτουργούν στο λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Τετράγωνο» και διαμορφώνουν αποφάσεις που ανέρχονται σε 1,5 δισ. ευρώ! Και εδώ ανακύπτει το καίριο πρόβλημα, καθώς δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός έλεγχος στην κυκλοφορία μαύρου χρήματος και στις διάφορες οικονομικές δοσοληψίες των ευρωβουλευτών με τους εκπροσώπους αυτών των λόμπι, που πέρα από οργανωμένες και δηλωμένες ομάδες συμφερόντων αφορούν και «ύποπτα» κράτη, όπως το Κατάρ, που λειτουργούν στο σκοτάδι.
Διότι είναι γνωστό ότι το Κατάρ εδώ και πάνω από 10 χρόνια, στην προσπάθειά του να εξασφαλίσει την ανάληψη του Παγκοσμίου Κυπέλλου ποδοσφαίρου, χρησιμοποιώντας την αστείρευτη πηγή εσόδων από την εξόρυξη του ορυκτού του πλούτου, λάδωσε τους πάντες, από την περιώνυμη FIFA έως και επιμέρους κυβερνήσεις, μέσα ενημέρωσης, κοινοβούλια κ.λπ., με αποτέλεσμα να πετύχει τον στόχο του, θέτοντας στο περιθώριο το ζήτημα των θανάτων χιλιάδων εργατών από χώρες του τρίτου κόσμου, οι οποίοι εργάστηκαν κάτω από άθλιες συνθήκες για την ανέγερση των εντυπωσιακών σταδίων που είδαμε στην τηλεόραση. Και είναι όλα αυτά που αγνόησαν, ενώ ήταν σε όλους γνωστά, όσοι τώρα κατηγορούνται ότι χρηματίστηκαν. Ενώ τίθεται και το ερώτημα αν θα εφαρμοστούν, έστω και κατόπιν εορτής, οι εξαγγελίες που ακούστηκαν από όλα τα αρμόδια χείλη για την υιοθέτηση ενός αποτελεσματικού οργάνου ελέγχου μιας επιτακτικά αναγκαίας διαφάνειας. Η απουσία της οποίας δίνει τροφή στους γνωστούς λαϊκιστές ηγέτες.
