Ηταν Μάρτιος του 1978, όταν στις γυναικείες φυλακές του Κορυδαλλού, στο κελί του δικτάτορα Γιώργου Παπαδόπουλου, γινόταν μια σύσκεψη με στόχο την ίδρυση ακροδεξιού, φασιστικού μορφώματος στην Ελλάδα. Στις φυλακές βρισκόταν εκτίοντας ποινή και ο Νίκος Μιχαλολιάκος, ο οποίος υπηρετώντας τη θητεία του ως έφεδρος αξιωματικός των καταδρομών, συνελήφθη μαζί με άλλους ακροδεξιούς για κατοχή όπλων και εκρηκτικών. Οταν συνάντησε τον δικτάτορα στις φυλακές φάνηκε να τον ενθουσιάζει αυτή η γνωριμία, κάτι βεβαίως που αξιοποίησε ο Παπαδόπουλος. Του ανέθεσε την προεδρία της νεολαίας της χουντικής ΕΠΕΝ (Εθνικής Πολιτικής Ενώσεως). Ηταν η πρώτη και μοναδική φορά που δόθηκε εντολή για ίδρυση ακροδεξιάς κίνησης απευθείας από τον Κορυδαλλό, ωστόσο οι ρίζες της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα ήταν πολύ πιο βαθιές, πιο επικίνδυνες, πιο εγκληματικές και ξεκίνησαν με την εμφάνιση του εθνικισμού στην Ευρώπη.

Η «Χ» και ο εμφύλιος

Η παρουσία της Ακροδεξιάς και η πολιτική της βίας εμφανίστηκαν με τις οργανώσεις των Επιστράτων του 1916, όπως παρατηρεί η Δέσποινα Παπαδημητρίου στη μελέτη της «Οι Επίστρατοι στα χρόνια του πρώτου πολέμου». Στελεχωμένες από βετεράνους των Βαλκανικών Πολέμων, οι οργανώσεις αυτές, σημειώνει η συγγραφέας, θα επιδείξουν ένα εξαιρετικά επιθετικό πνεύμα εναντίον του βενιζελισμού, θα διατρανώσουν την αταλάντευτη προσήλωσή τους στον βασιλιά Κωνσταντίνο και δεν θα διστάσουν να προβούν σε έκτροπα. Οι Επίστρατοι δεν θα αναπτύξουν, ωστόσο, ποτέ αυτόνομο πολιτικό λόγο, όπως θα συμβεί με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά μορφώματα της εποχής.

Συντεταγμένη την εμφάνισή της η Ακροδεξιά στην Ελλάδα θα την κάνει κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940 όταν τα μέλη της «Οργάνωσης Χ» του Γεωργίου Γρίβα θα ονομάσουν εαυτούς «εθνικιστές» για να διαφοροποιηθούν από τους μετριοπαθείς «εθνικόφρονες». Οπως σημειώνει ο Κώστας Κατσούδας στο κείμενό του «Εθνικιστές και εθνικόφρονες», η «Χ» και ο Γρίβας θα προσπαθήσουν με τη σειρά τους να κερδίσουν την εύνοια του θρόνου, πρωτοστατώντας στις επιχειρήσεις της λευκής τρομοκρατίας κατά του ΕΑΜ, αλλά θα φοβίσουν με τις ακρότητές τους το Λαϊκό Κόμμα και δεν θα αποκομίσουν σημαντικά πολιτικά οφέλη.

Φασιστικός χαιρετισμός στα γραφεία της «4ης Αυγούστου» τη δεκαετία του ’70.

Η «Τετάρτη Αυγούστου»

Αμέσως μετά τη δικτατορία, τα φιλοχουντικά και ακροδεξιά στοιχεία συγκέντρωσαν ένα υψηλό ποσοστό που συμπεριλαμβανόταν στο 30% των ψήφων υπέρ της βασιλείας στο δημοψήφισμα του 1974, ενώ στις βουλευτικές εκλογές του 1977 με την Εθνική Παράταξη υπό τον Στέφανο Στεφανόπουλο έλαβαν 6,82% και εξέλεξαν πέντε βουλευτές. Μετά, τα ακροδεξιά στοιχεία προσχώρησαν σε διάφορα άλλα μικρότερα κόμματα.

Η Ακροδεξιά άρχισε να αποκτά άλλο πρόσωπο και να ανεβαίνει κατά τη δεκαετία του 1990 λόγω της κρίσης του πολιτικού συστήματος (σκάνδαλα, Κοσκωτάς), της ανόδου του εθνικισμού με το Μακεδονικό και λόγω του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, με τη γενική αλλοφροσύνη υπέρ των ορθόδοξων χριστιανών σέρβων σφαγιαστών των Βαλκανίων (Μιλόσεβιτς, Μλάντις, Κάρατζιτς).

Η «Τετάρτη Αυγούστου» Κώστα Πλεύρη ξεκίνησε ως ακροδεξιό φασιστικό κόμμα. Ακόμα και σήμερα ο Πλεύρης χαιρετά θρασύτατα ναζιστικά σε δικαστήριο και δεν κρύβει ότι είναι νοσταλγός του φασισμού.

Η κρίση και τα τάγματα εφόδου

Το πρώτο καμπανάκι ήχησε το 2010 στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας, ένα έτος δηλαδή πριν από τις πλατείες (και κυρίως την κάτω Πλατεία του Συντάγματος). Τότε έλαβαν 5% και εξέλεξαν πρώτη φορά δημοτικό σύμβουλο τον αρχηγό τους, μετά από μια σειρά ανεξέλεγκτων βίαιων και τρομοκρατικών επιθέσεων με τα τάγματα εφόδου κατά μεταναστών και όχι μόνον. Στη συνέχεια, όπως ανάφεραν πολλοί μελετητές, η μη έγκαιρη αντιμετώπισή τους κυρίως από τη δικαστική εξουσία, από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα και η κάλυψή τους από διαφόρους οδήγησαν σε μεγαλύτερα ποσοστά.

Ελέχθη ότι η Ακροδεξιά στην Ελλάδα δεν ήταν ούτε προϊόν των πλατειών, αλλά ούτε και καινούργιο φαινόμενο. Ηταν (και εξακολουθεί να είναι) παλιό και ενδημικό φαινόμενο, όπως διδάσκει η ελληνική νεότερη Ιστορία. Βρήκε ευκαιρία να ενταθεί και να προσελκύσει οπαδούς μέσα στην οικονομική κρίση και στα μνημόνια. Επίσης λόγω των συνεχών ροών μεταναστών και προσφύγων και λόγω αδυναμίας των τότε ελληνικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την κατάσταση.

Σήμερα με την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη και στην Κύπρο, έχουν δημιουργηθεί πολλά ακροδεξιά παρακλάδια. Δεν ήταν μόνο ο Κασιδιάρης που ίδρυσε κόμμα. Προηγήθηκε και ο Λαγός, έγκλειστος και αυτός στις φυλακές Δομοκού ευρωβουλευτής, ενώ μέλη τη Χρυσής Αυγής μετά τη φυλάκιση του αρχηγού της πήγαν σε άλλα κόμματα, όπως το Εθνικό Μέτωπο του Μ. Κώνστα, το ΚΥΜΑ και πολλά άλλα.

Το «πάτημα της γάτας»

Προσπαθεί η Ακροδεξιά να μυήσει στις τάξεις της οπαδούς με τη μέθοδο που λέγεται το «πάτημα της γάτας». Οπως δηλαδή η γάτα όταν κυνηγά το θήραμά της, το πλησιάζει από πίσω με μικρά βήματα αθόρυβα και του επιτίθεται ξαφνικά. Οταν, για παράδειγμα, δημιουργήθηκε η Χρυσή Αυγή, είχε αρχίσει να διαμορφώνεται ένα περίεργο δίπολο που θα τη χαρακτήριζε εν συνεχεία για πολλά χρόνια. Από τη μια υπήρχαν οι λεγόμενοι «διανοούμενοι», οι οποίοι μπορεί να «χτυπούσαν» στα μπράτσα τους τη σβάστικα, αλλά αρέσκονταν σε ιδεολογικές αναζητήσεις γύρω από το Γ’ Ράιχ και αναλίσκονταν (ακόμα και) σε ποιητικές βραδιές, προσπαθώντας (μάταια βέβαια) να ανιχνεύσουν φιλοναζιστικές αναφορές σε κείμενα του Καζαντζάκη και του Καρυωτάκη. Αγαπημένα τους αναγνώσματα, η «Ασκητική» και το «Αγαλμα της Ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο» του αυτόχειρα της Πρέβεζας.

Τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής την εποχή της τρομοκρατικής δράσης τους.

Τα τάγματα εφόδου

Από την άλλη υπήρχαν οι σκληροί που επιδίδονταν σε γυμναστικές ασκήσεις και που προσπαθούσαν να ανακαλύψουν εάν υπήρχε… Bodybuilding στην αρχαία Σπάρτη. Είναι αυτοί που θα συστήσουν και την πρώτη ομάδα κρούσης με το όνομα «Πρωτεσίλαος», τα μετέπειτα φασιστικά, εγκληματικά και δολοφονικά τάγματα εφόδου. Αγαπημένο πεδίο δράσης, εκείνα τα χρόνια, ο υπόγειος σταθμός του Ηλεκτρικού στην Ομόνοια, όπου οι παλαιότεροι μυούσαν τα νέα μέλη, στήνοντας μαζί ενέδρες σε όποιον δεν πληρούσε τα ναζιστικά αισθητικά πρότυπά τους. Η Χρυσή Αυγή «ψάρευε» ανθρώπους της νύχτας, πορτιέρηδες και μπράβους, καθώς και ανέργους (τάζοντάς τους δουλειά), όπως και πιτσιρικάδες που ήθελαν να πουλήσουν μαγκιά στις παρέες τους κυκλοφορώντας με τα φασιστικά σήματα που αφειδώς μοίραζε η Οργάνωση. Στα μπλόκα κατά των μεταναστών πρωτοστατούσε ένας σκίνχεντ με το παρατσούκλι «Υποβρύχιος», που δεν ήταν άλλος από έναν περιπτερούχο της οδού Μάρνη.

Η δολοφονία Φύσσα

Ετσι εξαπλώθηκαν οι ακροδεξιοί, μπήκαν απειλητικά στη Βουλή, απείλησαν τη Δημοκρατία και τους δημοκρατικούς θεσμούς, εξαπλώθηκαν παντού, δημιούργησαν ομάδες, εκπαιδεύονταν στα όπλα, στα κινήματα. Εγιναν το φόβητρο των πολιτών. Εως ότου δολοφόνησαν άνανδρα τον Φύσσα. Συνελήφθησαν, δικάστηκαν, οδηγήθηκαν στις φυλακές Δομοκού, αλλά και μέσα από τα κελιά τους, εις εξ αυτών, ο Κασιδιάρης, άτυπος υπαρχηγός, επιχείρησε να «εισβάλει» από το κελί του και πάλι στη Βουλή. Οπως και τότε που ο πρώην αρχηγός του Μιχαλολιάκος πήρε την εντολή από τον δικτάτορα Παπαδόπουλο στις φυλακές Κορυδαλλού να ιδρύσει την ΕΠΕΝ. Με μια διαφορά. Θέλει να συστήνεται ως αντισυστημικός και ως… τιμωρός. Το «πάτημα της γάτας» που λέγαμε.