Οπως άλλωστε αναμενόταν, η επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Λευκωσία δεν επεφύλασσε εκπλήξεις. Ετσι για μια ακόμη φορά η ελληνική κυβέρνηση βρήκε την ευκαιρία να επαναλάβει την τετριμμένη, αλλά βολική προφανώς, διαβεβαίωση ότι στηρίζει τη Κύπρο και την «κοινή γραμμή» για την επίλυση του μακροχρόνιου κυπριακού ζητήματος. Πρόκειται ουσιαστικά για τη συνέχιση της γνωστής εδώ και δεκαετίες πολιτικής ότι «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται», η οποία δεν έχει οδηγήσει πουθενά, όχι μόνο λόγω της τουρκικής αδιαλλαξίας, αλλά και των λανθασμένων αποφάσεων της Λευκωσίας σε κρίσιμες στιγμές. Πρόκειται για αυτό που έχει αποκληθεί «ιστορία χαμένων ευκαιριών». Ευκαιριών που θα μπορούσαν να έχουν οδηγήσει σε λύσεις ώστε να μην αντιμετωπίζεται σήμερα η πλήρης επικράτηση των αρχικών τουρκικών θέσεων, με τη δημιουργία ενός τουρκοκυπριακού ανεξάρτητου κράτους, υπό την σκέπη του τουρκικού στρατού κατοχής.
Διότι αυτή είναι η πικρή αλήθεια, και ας μας ενοχλεί η υποχρέωση να την αναγνωρίσουμε. Οταν μάλιστα έχουμε καταντήσει να προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τις προθέσεις του Νεοσουλτάνου της Αγκυρας και αν τώρα είναι έτοιμος, εν όψει της γνωστής «στροφής» του λόγω των τεράστιων οικονομικών δυσχερειών που αντιμετωπίζει, να εγκαταλείψει τις αδιάλλακτες θέσεις του για την ύπαρξη δύο κρατών και να προχωρήσει σε μια πιο ευέλικτη στάση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
