Αυτή τη φορά η κραυγή της απελπισίας δεν έσκισε τον καπνισμένο αέρα. Το «Πού είναι το κράτος;» δεν διατυπώθηκε καν ως δημοσιογραφικό ερώτημα στα τηλεοπτικά στούντιο που, για τις ανάγκες της επικαιρότητας, μετατρέπονται σε Συντονιστικό της Πυροσβεστικής. Αυτή τη φορά το κράτος φάνηκε να είναι εκεί όπου χόρευαν οι φλόγες. Το blame game που στήνεται συνήθως γύρω από την πολιτική ευθύνη και την ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού εκτονώθηκε σε μερικά μηνύματα που αντάλλαξαν μια αθλήτρια του στίβου με τους ακολούθους της στα σόσιαλ μίντια και ο πατέρας της αθλήτριας με τον περιφερειάρχη Αττικής. Λίγοι το πήραν χαμπάρι και ακόμη λιγότεροι το πήραν στα σοβαρά.
Για αυτή την αλλαγή υποδείγματος η μία εξήγηση είναι πως όχι μόνο το κράτος ήταν στην Πεντέλη, στη Σαλαμίνα ή στα Μέγαρα, αλλά και πως έκανε τη δουλειά του. Η άλλη εξήγηση είναι πως το ερώτημα έχει χάσει το νόημά του. Ακόμη κι αν είναι εκεί, το κράτος φαντάζει απόν όταν οι διαστάσεις των φυσικών φαινομένων ξεπερνούν το μέγεθος των ανθρώπων. Πού είναι το κράτος όταν οι καύσωνες λιώνουν τη Βρετανία, οι πυρκαγιές καίνε τη Γαλλία και η ξηρασία στεγνώνει την Πορτογαλία; Είναι εκεί. Αλλά δεν είναι η διοικητική ανικανότητα που το κάνει να μοιάζει μικρό, είναι η ανθρώπινη αδυναμία. Το κράτος είναι τα όριά μας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
