Ενας χρόνος πέρασε από την πύρινη κόλαση στο Μάτι και στον Νέο Βουτζά. Μέσα σε μιάμιση ώρα 102 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Οσοι έμειναν πίσω δεν έχασαν μόνο συγγενείς, γείτονες, φίλους, αλλά μνήμες μιας ζωής μέσα στις στάχτες, το παρελθόν και το παρόν τους. «Είναι σαν να μην υπήρξα ποτέ» λέει μια κάτοικος ανάμεσα στις μαρτυρίες που καταγράφει «Το Βήμα», χαρτογραφώντας έναν χρόνο μετά τα μαθήματα που μας έδωσε η μεγάλη τραγωδία. Μαθήματα που κράτος και πολίτες δεν διδαχθήκαμε από την προηγούμενη πύρινη τραγωδία της Ηλείας, που είχε στοιχίσει τη ζωή σε 49 ανθρώπους, αλλά και μια σειρά άλλων φαινομένων, όπως οι πλημμύρες στη Μάνδρα.
Μέσα σε λίγες ώρες, όλες οι δομικές παθογένειες της χώρας ήρθαν στην επιφάνεια. Η πλημμελής πολιτική προστασία, η απουσία σχεδιασμού αντιμετώπισης ακραίων φαινομένων, η αποπνικτική χωροταξία, η «φυλάκιση» του παράκτιου μετώπου πίσω από μάντρες και πλέγματα, η γραφειοκρατία που δεν αφήνει έναν χρόνο μετά τις πληγές να επουλωθούν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
