1. Ο πολιτισμός της καθημερινότητας
Η επίσημη φωνή της κυβέρνησης κάθε μέρα απαριθμεί όσα πιστεύει ότι αναδεικνύουν το χάσμα ανάμεσα στην αστική νεοδημοκρατική πολιτική συμπεριφορά και την πολακική υπερβολή του ΣΥΡΙΖΑ. Την Πέμπτη το μεσημέρι, ωστόσο, χρειάστηκε να φροντίσει με τα χέρια του για την εικόνα της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Ετσι, έφτασε μέχρι τα συριζαϊκά έδρανα προκειμένου να συγκρατήσει τη Φωτεινή Πιπιλή. Μάλλον ο ελληνικός πολιτισμός της καθημερινότητας νίκησε κατά κράτος τον πολιτισμό της καθημερινότητας για τον οποίο εκείνη διατείνεται ότι δίνει διαχρονικό αγώνα. Γιατί; Επειδή μια πρόκληση της απέναντι πλευράς ήταν αρκετή για να φέρει η υπέρμαχος του δεύτερου στην Ολομέλεια τον τρόπο με τον οποίο λύνει ο μέσος Ελληνας τα προβλήματά του στον δρόμο. Οταν υιοθετείς τα μέσα του αντιπάλου, αυτός έχει ήδη ξεβάψει πάνω σου.
2. Προσδοκά ανάσταση Κινήματος
Το χρονοντούλαπο της Ιστορίας άνοιξε. Κι από εκεί βγήκε ο Κώστας Λαλιώτης για να εμφανιστεί σε δύο πάνελ. Το ένα είχε θέμα το Πολυτεχνείο, το άλλο τον Μητσοτάκη. Παρότι ως συμμετέχων στο πρώτο ήταν πιο λυρικός – μιλώντας για το «πολύχρωμο ύφασμα» της εξέγερσης -, η παρουσία του στο δεύτερο απασχόλησε τους διαδρομιστές. Σε αυτήν έψαξαν για σημάδια μιας προτίμησης στη συμπόρευση της Χαριλάου Τρικούπη με την Κουμουνδούρου. Οι συνομιλητές του, πάντως, υποστηρίζουν ότι εκείνος φαντασιώνεται το ΠαΣοΚ να καταπίνει τον ΣΥΡΙΖΑ. Πιθανότατα έχουν δίκιο. Οπως σε κάθε θρησκεία, έτσι και στου πράσινου ήλιου, οι πιστοί προσδοκούν την ανάσταση. Τι κι αν ο θεός του Κινήματος απέτυχε με αυτόν τον κόσμο, οπότε κάποιοι αναρωτιούνται γιατί να τα πάει καλύτερα με έναν άλλον;
3. Οι ελληνορθόδοξες γωνίες
Το ερώτημα επανέρχεται κάθε φορά που κάποιος από αυτούς παρεμβαίνει δημόσια: τι είδους πρώην πρωθυπουργούς θέλουμε; Τους απύλωτους ή εκείνους που τρέφουν το φάντασμά τους από τη σιωπή; Καθήμενους σε κοινοβουλευτικά έδρανα ή αφοσιωμένους στη συγγραφή νουθεσιών και προτάσεων για τα προβλήματα του σήμερα; Ο Αντώνης Σαμαράς, λένε άνθρωποι του περιβάλλοντός του, ανήκει στην κατηγορία όσων θα μιλάνε – και μάλιστα «με γωνίες». Θα υποστηρίζει, ας πούμε, ότι είναι «απαράδεκτη» η αντικατάσταση του πατέρα και της μητέρας με το γονέας 1 και γονέας 2 στα γραφειοκρατικά έγγραφα. Και πως οι γαλλικοί φιλελευθερισμοί δεν θα περάσουν εδώ, «παρότι κάποιοι το προσπαθούν». Μεταξύ μας, όσο πιο πολύ φωνάζει για κάτι τέτοια ωσάν εκφραστής της πούρας ελληνορθόδοξης Δεξιάς, τόσο περισσότερο θυμίζει τα βήματα προς τη δυτική κοινωνική κανονικότητα που έγιναν από τότε που έφυγε από το Μαξίμου.
4. Η εσωτερική ζημιά
Οταν έχεις κερδίσει ένα standing ovation στο αμερικανικό Κογκρέσο, σίγουρα δεν διαβάζεις με ευχαρίστηση την κατηγοριοποίησή σου ως disrupter – μαζί με τη Μελόνι, τον Λαβρόφ ή τον Ορμπαν – από ένα έγκριτο ευρωπαϊκό μέσο. Βέβαια, το κομμάτι του «Politico» ίσως να μην αιφνιδίασε και τόσο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Πολύ πριν ξεκινήσει η δεύτερη πράξη του δράματος των υποκλοπών ένας κυβερνητικός παράγοντας παραδεχόταν σε κατ’ ιδίαν συνομιλία – χωρίς καν να του ζητηθεί – ότι η υπόθεση των παρακολουθήσεων «έχει κάνει μεγαλύτερη ζημιά στο εξωτερικό παρά στο εσωτερικό». Αυτή η διαπίστωση πάντως – που λειτούργησε καθησυχαστικά μέσα στους τοίχους του πρωθυπουργικού μεγάρου -, ενδέχεται να μην ισχύει πια. Γιατί ακόμη κι αν είναι μικρό δημοσκοπικά το ποσοστό των αντι-ΣΥΡΙΖΑ κεντρώων που ταυτίστηκαν με τα τσιπρικά λεγόμενα στη Βουλή, η ύπαρξη και μόνο της ταύτισης μαρτυράει το μέγεθος της εδώ βλάβης.
