Ο θυρωρός και το κλίμα
Δεν το είπε μια φορά αλλά δύο. «Πολλούς από εμάς δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας αν δεν ήταν ο Τσίπρας» αποφάνθηκε ο Κώστας Ζαχαριάδης, σε μια προσπάθεια να εξηγήσει γιατί δεν τίθεται θέμα ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ. Εντάξει, δεν έχει άδικο. Ομως αν παθαίνεις Κατσιφάρα ενώ υποτίθεται ότι αναψηλαφείς τα λάθη που οδήγησαν στο νταμπλ σκορ, έβαψαν μέχρι και τη Β’ Πειραιά γαλάζια κι ενδέχεται να έφεραν το κόμμα του πράσινου ήλιου σε τροχιά επιστροφής στο παλιό του στάτους, τότε σίγουρα δεν έχεις συνειδητοποιήσει ούτε μετά τη μεγαλύτερη ήττα στα χρονικά της Μεταπολίτευσης ότι τα 1980’s δεν πουλάνε πια. Με άλλα λόγια: κινδυνεύεις να μην ψυχανεμιστείς ούτε τώρα το κοινωνικό κλίμα.
Ζητείται δεύτερος πόλος
Νάντια Γιαννακοπούλου και Νίνα Κασιμάτη λογομαχούσαν για τα ηνία της δημοκρατικής παράταξης πατώντας – κόσμια ομολογουμένως – η μία πάνω στη φωνή της άλλης. Στο τρίτο τηλεπαράθυρο ο Αδωνις τις άκουγε, άλλοτε μειδιώντας ελαφρά κι άλλοτε μορφάζοντας με δυσαρέσκεια, προτού επισημάνει ότι όσο ΣΥΡΙΖΑ και ΠαΣοΚ θα τσακώνονται στη νέα προεκλογική περίοδο, η ΝΔ θα εμφανίζεται σαν δύναμη σοβαρότητας. Η μικρή αυτή ιστορία τηλεοπτικής τρέλας συμπυκνώνει μια διαπίστωση των ημερών: από εδώ και πέρα οι προβολείς θα πέσουν στη μάχη της Κεντροαριστεράς, οπότε οι γαλάζιοι θα ευνοηθούν από την αντιπαράθεση για τη δεύτερη θέση. Η δημοκρατία, πάντως, χρειάζεται ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση. Δύο πόλους. Οχι έναν που νομίζει ότι μπορεί να τους ικανοποιήσει όλους. Ή που τον επιλέγουν οι περισσότεροι επειδή δεν βλέπουν εναλλακτική.
Η δυσκολία της επανεφεύρεσης
Στην καλύτερη των περιπτώσεων οι δηλώσεις Παπαδημούλη είναι αηδιαστικές κατά τη Ρένα Δούρου. Στη χειρότερη, ίσως κρύβουν άλλα πολιτικά σχέδια. Η πρότασή του – να «πλαισιώσουν» τον συριζαίο αρχηγό στη δεύτερη μάχη στελέχη της νέας γενιάς με καλές εκλογικές επιδόσεις – κρίθηκε από την αυτοσυστηνόμενη ως στρατιωτίνα της παράταξης σαν απόπειρα έναρξης της δελφινολογίας. Ασπονδοι εσωκομματικοί της φίλοι αποδίδουν την έκρηξή της στη συμπερίληψη του αντίπαλου δέους στην παπαδημούλεια λίστα, της Εφης Αχτσιόγλου. Ωστόσο, θα ήταν λάθος να μείνει κανείς μόνο στην παραπολιτική ανάγνωση των συριζαϊκών καβγάδων. Τα λίγα σπίτια, άλλωστε, κάνουν πάντα κακό χωριό. Η ταύτιση των προβλημάτων της εικόνας του προέδρου με εκείνα του κόμματος – στην οποία συμφωνούν θαυμαστές κι επικριτές του Τσίπρα – μαρτυρά τη δυσκολία του ΣΥΡΙΖΑ να επανεφεύρει πραγματικά τον εαυτό του.
Από το Κατρούγκαλος-effect στο Αδωνις-effect
Εχει και η πολιτική ζωή διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ. Το μιντιακό τέρας που κατάφερε να παγιδεύσει τον αντίπαλό του σε ένα πάνελ, προκαλώντας το Κατρούγκαλος-effect, βρέθηκε αμέσως μετά την κάλπη στη θέση του ποσετοφόρου συριζαίου. Πώς; Λέγοντας ότι το στοίχημα των δεύτερων εκλογών είναι «να πάρουμε 180 έδρες μόνοι μας και να πάμε να αλλάξουμε το Σύνταγμα». Η ιδέα του Αδωνη Γεωργιάδη δεν φώναζε απλά την αλαζονεία που ο Μητσοτάκης ζήτησε να αποφευχθεί – οπότε, διαψεύστηκε από τα ίδια τα αρχηγικά χείλη. Ηταν και άσφαιρη. Γιατί ό,τι ψηφίζεται με 180 σε προτείνουσα Βουλή, που θα είναι η επόμενη της σημερινής, περνάει με 151 στην αναθεωρητική, που θα είναι η μεθεπόμενη – σε μια Βουλή, δηλαδή, που κανείς δεν ξέρει ποιος θα έχει πλειοψηφία και πώς θα θέλει να αλλάξει τα υπό αναθεώρηση άρθρα.
