1.
Μια φορά
κι έναν καιρό
Ο Γιάνης Βαρουφάκης ζήτησε απ’ το κομματικό του ακροατήριο στην Καβάλα να φανταστεί έναν κόσμο χωρίς χρηματιστήρια, όπου οι μετοχές θα μοιάζουν με φοιτητικές ταυτότητες – δεν θα τις πληρώνεις, θα τις χρησιμοποιείς όμως για να αποφασίσεις τι θα κάνει μια επιχείρηση. Για να έρθει το μέλλον που ευαγγελίζεται αρκεί να αλλάξει το εταιρικό δίκαιο, εξήγησε. Και έτσι, θα εξαφανιστούν αφεντικά και προλετάριοι, κέρδος και μισθοί. Αυτό είναι το όραμά του. «Ενα όραμα που έχει λειτουργήσει για κάποια χρόνια στην καλή περίοδο της Γιουγκοσλαβίας». Υστερα, εκείνο το κομμάτι γης που πατάει ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 κόπηκε, σαν αυτό στο φινάλε του «Underground» του Κουστουρίτσα. Κι άρχισε να ταξιδεύει προς τον χαμένο βαρουφακικό παράδεισο. Προς τα εκεί που μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια χρεοκοπημένη χώρα.
2.
Μια ουτοπική αυτοπροσωπογραφία
(φωτό Δημήτρης Μάντζος)
Σύμφωνα με το νέο πράσινο σλόγκαν, το ΠαΣοΚ είναι κόμμα του αντισυστημικού ρεαλισμού. Ο Δημήτρης Μάντζος το είπε πολύ καθαρά όταν ζήτησε από τους πολίτες «να μην ελκύονται και να μη γοητεύονται από δήθεν αντισυστημικά μηνύματα». Εντάξει, οι κεντροαριστεροί δεν είναι οι μοναδικοί που αποπειρώνται να φιλοτεχνήσουν μια τέτοια προεκλογική αυτοπροσωπογραφία – ποντάροντας στον αντισυστημισμό προκειμένου να αυξήσουν τα νούμερά τους. Ωστόσο, η πολιτική δύναμη που κυβέρνησε 24 από τα 49 χρόνια της Μεταπολίτευσης – και τα τελευταία πέντε του κυβερνητικού της παρελθόντος ζύγισε το εθνικό συμφέρον ως βαρύτερο από τους ψηφοφόρους που την εγκατέλειπαν – μπορεί να πείσει σήμερα σαν πολέμια του κατεστημένου; Ναι, όσο ο 74χρονος Κάρολος μπόρεσε να φρεσκάρει τον θεσμό της μοναρχίας επειδή ανακύκλωσε τα γάντια του παππού του στη στέψη αντί να φτιάξει καινούργια.
3.
Από πολιτευτής πρωθυπουργός
Ο Αντώνης Σαμαράς έχει κάθε λόγο να χαίρεται. Από τη μια, λέγεται ότι διασκεδάζει στον προεκλογικό αγώνα που επιβάλλει διαρκή σύγκρουση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι από την άλλη, θα βραβευτεί στις 25 του μήνα από το Χάρβαρντ μαζί με τέσσερις ακόμη αποφοίτους του επειδή καθιερώθηκαν «ως μεγάλοι ηγέτες στους τομείς τους, όχι κάνοντας εύκολες επιλογές, αλλά λαμβάνοντας ρίσκο και πράττοντας αυτό που ήξεραν μέσα τους πως έπρεπε να κάνουν, ώστε να επιτύχουν κάτι μεγαλύτερο από τα κατεστημένα και συνήθη». Ενδεχομένως το αμερικανικό πανεπιστήμιο τον αξιολόγησε δικαιότερα από τους συμπατριώτες του. Εδώ λίγοι αναγνώρισαν πόσο δύσκολο πρέπει να ήταν για έναν πολιτευτή Καλαμάτας – όπως τον αποκαλούσαν οι χειρότερες από τις κακές νεοδημοκρατικές γλώσσες παλιά – να ξεπεράσει τρία Ζάππεια και να γίνει ένας πρωθυπουργός των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων.
4.
Οι συριζαϊκές
αντιφάσεις
Αυτός – όπως διευκρίνισε – δεν θέλει ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα. Συμφωνεί, άρα, με τη βασική θέση του κόμματος που τον έβαλε επικεφαλής στο Επικρατείας του: δεν πρέπει να αναθεωρηθεί το άρθρο 16. Κι όμως, ο Οθων Ηλιόπουλος είναι καθηγητής στο Χάρβαρντ της Ivy League – ένα ακαδημαϊκό ίδρυμα όχι απλά ιδιωτικό αλλά προσανατολισμένο να διαμορφώνει τις ελίτ του πλανήτη. Η αντίφαση φωνάζει. Οπότε, οι πολιτικοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έκαναν μια αποτελεσματική προεκλογική εκστρατεία αν δεν την εκμεταλλεύονταν. Πέρα βέβαια από τη μικροκομματική της χρησιμότητα, αναδεικνύει και ένα βαθύτερο πρόβλημα του δεύτερου κόμματος. Δείχνει πως εκείνο τέσσερα χρόνια στα αντιπολιτευτικά έδρανα δεν προετοιμάστηκε πραγματικά για την ανακατάληψη της εξουσίας – αφού δεν φρόντισε να γράψει ένα συνεκτικό πολιτικό αφήγημα. Πάλι μοιράζει υποσχέσεις χωρίς νοηματική αλληλουχία. Και αριστεία στους κεντρώους και μπάχαλο στους αριστεριστές.
