1. Αλλαγές εν κινήσει
Ο αρχηγός εμφανίστηκε περήφανος για τη νέα του εκλογική επιτροπή. Η σύνθεσή της, επισήμανε, δείχνει ότι αλλάζουν εν κινήσει, κινητοποιούν κάθε ανθρώπινο πόρο – όπως «στελέχη που εκφράζουν ό,τι πιο δημιουργικό και ανήσυχο υπάρχει σήμερα στην ελληνική κοινωνία» – για να ανατρέψουν τους συσχετισμούς.
Οι λάτρεις των παραπολιτικών λεπτομερειών, πάντως, πρόσεξαν ότι δεν επιλέχθηκε ούτε ένας από την εσωκομματική αντιπολίτευση ως κομιστής των προγραμματικών μηνυμάτων που θα προσπαθήσει να στείλει η Κουμουνδούρου. Οι πιστοί προεδρικοί διατείνονται ότι διώχνοντας τους παλιούς αριστερούς τους ορθόδοξους από τη βιτρίνα αυξάνονται οι πιθανότητες να συστηθούν ως σοβαρή δύναμη. Ε, ναι. Είναι αλλιώς να επιτίθεται στη μιντιακή παντοκρατορία της ΝΔ η Ράνια Θρασκιά – λέγοντας πως την έπεισαν για την αλήθεια που πρεσβεύει το κόμμα τα τσιπρικά μάτια.
2. Το δράμα του μεγαλομετόχου
Η ΝΔ ισχυρίζεται ότι το ΠαΣοΚ προτίθεται να κοπιάρει την πιο καταστροφική επιλογή της κυβερνώσας Αριστεράς: τη φοροεπιδρομή στη μεσαία τάξη. Προφανώς, λοιπόν, διάλεξε αντίπαλο για τις εκλογές του Ιουνίου. Ωστόσο, αυτός δεν μοιάζει απαραίτητα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η Κατερίνα Μπατζελή, ας πούμε, τιτίβισε μια σειρά παραδειγμάτων, θέλοντας να εξηγήσει γιατί η αύξηση στη φορολογία των μερισμάτων δεν αφορά την πλειονότητα των μεσαίων, όπως υπονοούν οι γαλάζιοι.
Ο λήπτης μερίσματος 1 εκατ. ευρώ, έγραψε, πληρώνει τον ίδιο φόρο με έναν ελεύθερο επαγγελματία που βγάζει 130.000 ευρώ. Κάποιος που παίρνει μέρισμα 70.000 ευρώ πληρώνει φόρο 3.500 ευρώ, ενώ ένας διευθυντής εταιρείας με αντίστοιχο μισθό πληρώνει 23.000 ευρώ. Τα εκλογικά κοινά που προσδοκούν να επαναπροσεγγίσουν οι κεντροαριστεροί – εκείνα που τους εγκατέλειψαν για αριστερότερους προορισμούς – δεν νιώθουν το δράμα του μεγαλομετόχου στο οποίο δείχνει να ποντάρει η Κεντροδεξιά.
3. Σιγουριά, ασφάλεια και σαρδάμ
Την πρώτη φορά φάνηκε όντως σαν σαρδάμ. Τη δεύτερη, πάλι, η Ελένη Χρονοπούλου άκουσε την ερώτηση, ξεκίνησε να απαντάει, έκανε μια αμήχανη παύση και τελικά δήλωσε κάπως επιθετικά «Οχι, δεν θα σας πω νούμερο. Γιατί να σας πω νούμερο;» – οπότε οι τηλεθεατές δεν έμαθαν πόσες ή ποιες μεγάλες εταιρείες θέλει να φορολογήσει το ΠαΣοΚ.
Δυστυχώς για το πράσινο επιτελείο – το οποίο διοργάνωσε την ίδια κιόλας ημέρα μπρίφινγκ, ειδοποιώντας τους διαπιστευμένους στη Χαριλάου Τρικούπη δημοσιογράφους μόλις μία ώρα νωρίτερα -, κανένας δεν εξουσιάζει τις λέξεις αφού βγουν από τα στόματα. Γι’ αυτό στη δημοσκόπηση που θα τρέξουν προτού αποφασίσουν αν το πασοκικό προεκλογικό σύνθημα θα είναι «αλλαγή με ασφάλεια» ή «αλλαγή με σιγουριά» ίσως πρέπει να δώσουν και μια τρίτη επιλογή στους συμμετέχοντες.
4. Οι αλήθειες των ποσοστών
Ο Ακης Σκέρτσος έχει ένα φύλλο Excel για τα πάντα. Κανονικοί και άσπονδοι φίλοι τού αναγνωρίζουν ότι ενσαρκώνει την τεχνοκρατική επάρκεια χωρίς να παίζει κόντρα ρόλο. Χάρη σε αυτόν – ή εξαιτίας του, ανάλογα πώς το βλέπει κάποιος – τα νούμερα έχουν κερδίσει μια θέση στον δημόσιο διάλογο. Αποδεικνύουν πολιτικά επιχειρήματα.
Επομένως, εύλογα θέλησε να ρίξει το «σκιάχτρο» της «παντοδυναμίας Μητσοτάκη», που προσπαθούν να στήσουν ΣΥΡΙΖΑ και ΠαΣοΚ, διερωτώμενος αν έθεσε κανείς τέτοιο ζήτημα το 1996, το 2000 και το 2009, όταν το ΠαΣοΚ νίκησε με 41,49%, 43,79% και 43,92%, αντίστοιχα. Ενας οπαδός των συμβολισμών των ποσοστών σαν εκείνον, βέβαια, θα μπορούσε να σκεφτεί πως η σύγκριση δεν στέκει. Γιατί τότε η αξιωματική αντιπολίτευση είχε πάρει 38,12%, 42,74% και 33,47% αντίστοιχα. Υπήρχε ισορροπία δυνάμεων στον δικομματισμό δηλαδή.
