Και πλούσια να μην είναι η εμπειρία σου, ξέρεις πως το θέαμα δεν είναι συνηθισμένο. Σπάνια βλέπεις να κυκλοφορούν ανάμεσα στα ράφια του σουπερμάρκετ κοστουμαρισμένοι πελάτες. Ακόμη πιο σπάνια τους βλέπεις πρωί-πρωί. Και είναι μάλλον απίθανο να βρεις να τους ακολουθούν ένα τσούρμο κάμερες.
Ο ψημένος τηλεοπτικά υπουργός Ανάπτυξης δεν επέλεξε τυχαία την ώρα για να προσφέρει αυτό το ασυνήθιστο θέαμα. Αν μπόλιασε τη «μάχη κατά της ακρίβειας» με κάμποσες δόσεις τηλεοπτικού ακτιβισμού είναι επειδή εκείνη είναι η ώρα που το κοινό ετοιμάζεται να αφήσει το τηλεκοντρόλ των πρωινάδικων – της τηλεοπτικής ζώνης που υποτίθεται πως νοιάζεται όσο καμία άλλη για τον «μέσο νοικοκύρη» – για να πιάσει το καλάθι.
Εντάξει, συμβαίνει στις τηλεοπτικές δημοκρατίες οι κυβερνήσεις να ασκούν πολιτική πρωινάδικου. Ακόμη όμως και αν η τηλεόραση δεν μετέτρεπε την ανησυχία σε θέαμα, η ανησυχία υπάρχει. Η ακρίβεια καταγράφεται ως το πρόβλημα που απασχολεί περισσότερο τους πολίτες σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Και είναι ένα πρόβλημα διαρκείας, ένα πρόβλημα που βρίσκεται σταθερά στην κορυφή των ανησυχιών, αντίθετα με τον Πάτση ή τις παρακολουθήσεις που εμφανίζονται στις μετρήσεις με όρους Αντι Γουόρχολ. Ζουν τη δόξα τους για κανένα τέταρτο και μετά εξαφανίζονται.
Τι σημαίνει αυτό; Πως ο δρόμος προς τις εκλογές είναι στρωμένος με μια σχεδόν μονοθεματική ατζέντα. Ούτε τα ελληνοτουρκικά χρωματίζουν το προεκλογικό τοπίο ούτε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Ακόμη περισσότερο, η ακρίβεια δεν βιώνεται σαν «παράπλευρη απώλεια» του πολέμου, έχει αυτονομηθεί πλέον από τη μήτρα που τον γέννησε, εδώ είναι που οι τιμές έχουν πάρει «φωτιά» κι ας υψώνεται εκεί ο καπνός από τους βομβαρδισμούς και τις φλόγες. Εδώ ανάβουν οι τηλεοπτικοί προβολείς στα σουπερμάρκετ και ελάχιστη σημασία έχει εάν εκεί 4,5 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στο σκοτάδι.
Αυτός ο απογαλακτισμός των συνεπειών του πολέμου από τον ίδιο τον πόλεμο δεν εξηγεί μόνο γιατί ο τηλεοπτικός Αδωνις εμφανίζεται στα σουπερμάρκετ με γραβάτα εργασίας και όχι με φόρμα παραλλαγής. Υπενθυμίζει επιπλέον πως στα μάτια της κοινής γνώμης το «καλάθι του νοικοκυριού» είναι κάθε άλλο παρά μπαρουτοκαπνισμένο. Το πρόβλημα της ακρίβειας έχει πια αποκτήσει χαρακτήρα εντοπιότητας, είναι «εθνικό», «ελληνικό», ενώ ο πόλεμος φαντάζει μακριά.
Η ακρίβεια, με άλλα λόγια, έχει εθνικοποιηθεί. Εχοντας ακολουθήσει την αντίθετη πορεία από εκείνη της διεθνοποίησης, όπως ας πούμε συνέβη με τα ελληνοτουρκικά, μπαίνει στο καλάθι των εκλογών ως εσωτερικό θέμα, «δικό μας». Είναι την κυβέρνηση της Αθήνας που βαραίνει η ευθύνη της λύσης, όχι το Κίεβο ή τη Μόσχα. Το έχει καταλάβει ο υπουργός Ανάπτυξης με τα τηλεοπτικά του μεροκάματα. Κι αυτό που μένει να φανεί είναι εάν, ανάμεσα στην PEGA και στον Πάτση, θα το πάρει χαμπάρι και η αντιπολίτευση.
