Το βράδυ της 17ης Σεπτεμβρίου 2013 η είδηση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από τη Χρυσή Αυγή συντάραξε την ελληνική κοινωνία. Αλλά όχι εξίσου ολόκληρο το πολιτικό σύστημα· ούτε το μιντιακό. Ηταν η εποχή που τα εμφύλια πάθη οξύνθηκαν, τα παραδοσιακά κόμματα απονομιμοποιήθηκαν και ένα αντισυστημικό κύμα διέβρωνε τα θεμέλια του κοινοβουλευτισμού. Η Χρυσή Αυγή έδρασε ως ένα αντίδοτο στην οργή των πολιτών. Ο ΣΥΡΙΖΑ με το αντιμνημόνιο ως ένα άλλο. Τα δύο αυτά κόμματα, θεωρητικά ασύμβατα, συναντήθηκαν στην αρχή της δεκαετούς οικονομικής κρίσης στις πλατείες των Αγανακτισμένων και κατέρρευσαν για διαφορετικούς λόγους στο τέλος της. Ωστόσο δεν ήταν μόνο η Χρυσή Αυγή και ο ΣΥΡΙΖΑ που συντήρησαν την ένταση και τον διχασμό. Μερίδιο ευθύνης έχουν και αρκετοί, μετριοπαθείς, πολιτικοί της Νέας Δημοκρατίας και του ΠαΣοΚ, οι οποίοι αποσβολώθηκαν μπροστά σε αυτό που αντιλήφθηκαν ως κινηματική πολιτική έκφραση και προτίμησαν την αυτοτύφλωση. Η κατάληξη της δίκης της Χρυσής Αυγής σήμερα, που το αντισυστημικό μέτωπο νικήθηκε, μοιάζει προφανής, όμως η δίωξη του νεοναζιστικού μορφώματος δεν ήταν αυτονόητη και πιθανόν να μην ξεκινούσε καθόλου αν δεν είχε χυθεί αίμα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
